Wyrafinowana literatura wymagająca skupienia. Widać rys poetycki bo przez wytrawnego poetę napisana. Dla kogoś kto nie zna Rzymu jak autor może być problematyczna w odbiorze ze względu na detaliczne opisy o charakterze topograficznym.

Wyrafinowana literatura wymagająca skupienia. Widać rys poetycki bo przez wytrawnego poetę napisana. Dla kogoś kto nie zna Rzymu jak autor może być problematyczna w odbiorze ze względu na detaliczne opisy o charakterze topograficznym.

Tytuł tej niezwykłej książki sugeruje związki z „Boską komedią” i nie jest to tylko erudycyjna gra, która ma przyciągnąć spojrzenia osób bardziej wyrobionych literacko. Dzieło Dantego pełni tu rolę kluczową, jest wzorcem i punktem odniesienia. Stanowi konstrukcyjne i duchowe centrum tej opowieści.

Autor przedstawił swoją wersję podróży przez kręgi piekielne, zanurzył się w czyśćcu i raju, przy czym wszystkie te sfery odnalazł w jednym miejscu, w Rzymie. We wstępie do książki wspomina, że o Wiecznym Mieście powiedziano już niemal wszystko, a czasy nie sprzyjają encyklopedycznym opowieściom, które tak cenne były w latach odległych od szybkiego druku i internetu. Wtedy wspaniale sprawdzały się dzieła Muratowa, Gregoroviusa czy Kremera, tak długie, jak długie były same podróże; i tak samo jak owe wojaże szczegółowe i usystematyzowane. Dziś nie trzeba już opisywać świata, szczególnie tego, który niemal każdy może osobiście poznać. Nawet jeśli staromodne opisy wciąż pozostają urokliwe, współczesność wymaga od nas innej metody.
Jarosław Mikołajewski przechadza się po Rzymie z „Boską komedią” w dłoni. I włoską stolicę, i arcydzieło Dantego zna doskonale, może więc sobie pozwolić na porównania i odniesienia nieoczywiste, zaskakujące, zapierające dech w piersiach. Nie bez znaczenia jest również to, że autor sam jest poetą. Patrzy na Rzym czasem bardzo dosłownie, czasem metaforycznie. Podąża zaułkami, zagląda na podwórka, przytacza historie z dawnych lat i te całkiem bliskie, które pamiętamy jeszcze z gazet. Kogóż tam nie ma na trasie rzymskich wędrówek… Wraca bliski sercu autora Pier Paolo Pasolini, są najwięksi swych czasów – Caravaggio, Bernini czy Boromini, ale nie brak też mniej znanych grzeszników i dobroczyńców, artystów i władców, pięknych miłości i skrywanych zbrodni, uczuć namiętnych i występnych. Jest piekło, czyściec i raj. Jest wszystko.

To nie jest lektura dla leniwych i nieciekawych świata. Aby ją zrozumieć, wypada mieć sporo wiedzy, choć podążanie za autorem, bez całego zaplecza w postaci przeczytanych ksiąg i obejrzanych dzieł, też wydaje się warte zaryzykowania. Jarosław Mikołajewski jest przewodnikiem cierpliwym i mądrym, zatacza kręgi, powraca do swych opowieści, pozwala oswoić się z postaciami, podpowiada kierunki dalszej wędrówki. Można tę książkę smakować w długie jesienne i zimowe wieczory, pozwalając włoskiemu światłu, by rozświetlało mrok polskiej północy. Można wejść w opowieści głębiej i doczytywać samemu. Można też przeczytać, a potem wyruszyć w rzymskie dzielnice w poszukiwaniu domów, kościołów i śladów ludzi opisanych w „Rzymskiej komedii”. Każdy sposób jest dobry. Ale najpierw trzeba odbyć tę wędrówkę z Mikołajewskim i Dantem…

Tytuł tej niezwykłej książki sugeruje związki z „Boską komedią” i nie jest to tylko erudycyjna gra, która ma przyciągnąć spojrzenia osób bardziej wyrobionych literacko. Dzieło Dantego pełni tu rolę kluczową, jest wzorcem i punktem odniesienia. Stanowi konstrukcyjne i duchowe centrum tej opowieści.

Autor przedstawił swoją wersję podróży przez kręgi piekielne, zanurzył się w...

Podziwiam i szanuję Jarosława Mikołajewskiego i od dawna chciałam przeczytać "Rzymską komedię". Słusznie jednak obawiałam się, że mogę nie dorównać wysokim zamysłom autora, o jego erudycji już nie wspominając, bo tu się nawet nie silę na porównania. Inspiracją do powstania tej książki była "Boska komedia" Dantego i mamy tutaj odpowiednio podział na 100 pieśni z podziałem na Piekło, Czyściec i Raj. Kocham Rzym miłością stronniczą i zachłanną, odnajdywałam się w uliczkach i zaułkach opisywanych szczegółowo przez autora, jednak często nie nadążałam za licznymi nawiązaniami do sztuki - malarstwa, rzeźby i licznych nazwisk. Mimo to i tak uważam, że było warto sięgnąć po tę lekturę. Zawsze trzeba sobie stawiać wysoką poprzeczkę. :)

Podziwiam i szanuję Jarosława Mikołajewskiego i od dawna chciałam przeczytać "Rzymską komedię". Słusznie jednak obawiałam się, że mogę nie dorównać wysokim zamysłom autora, o jego erudycji już nie wspominając, bo tu się nawet nie silę na porównania. Inspiracją do powstania tej książki była "Boska komedia" Dantego i mamy tutaj odpowiednio podział na 100 pieśni z podziałem na...

Książka z pomysłem, struktura "Boskiej komedii" inspiruje autora, dobrze znającego Włochy i Rzym do stosunkowo wolnych skojarzeń. Dla znużonych typowymi przewodnikami.

Książka z pomysłem, struktura "Boskiej komedii" inspiruje autora, dobrze znającego Włochy i Rzym do stosunkowo wolnych skojarzeń. Dla znużonych typowymi przewodnikami.

Po prostu BOSKA ta RZYMSKA ;-)
Kolejna książka na półce nad głową do wielokrotnego sięgania. Myślę, że bardzo częstego biorąc pod uwagę zarówno samą przyjemność płynącą z czytania jak i ogromną ilość informacji w niej zawartych.
Nie byłam nigdy w Rzymie, może nawet nie będę i mimo, że żal, to właściwie wcale nie wpływa to na przyjemność obcowania z tym tomem. Raczej uruchamia we mnie trudną do opanowania chęć dalszego drążenia, szukania informacji i to wcale nie tylko o Rzymie.
I brawa za okładkę!

Po prostu BOSKA ta RZYMSKA ;-)
Kolejna książka na półce nad głową do wielokrotnego sięgania. Myślę, że bardzo częstego biorąc pod uwagę zarówno samą przyjemność płynącą z czytania jak i ogromną ilość informacji w niej zawartych.
Nie byłam nigdy w Rzymie, może nawet nie będę i mimo, że żal, to właściwie wcale nie wpływa to na przyjemność obcowania z tym tomem. Raczej...

Zakochałam się w tej książce, tak, jak zakochałam się w Wiecznym Mieście. Nie jest "Rzymska Komedia" klasycznym przewodnikiem dla kogoś, kto wybiera się na kilkudniową wycieczkę by "odhaczyć" podstawowe zabytki umieszczone na mapce, jaką otrzymuje się w każdym rzymskim hostelu. Książka jest zaproszeniem do Rzymu, jakiego nie oglądamy w filmach i na widokówkach, Rzymu, który znają dobrze tylko nieliczni jego mieszkańcy, od wieków z dumą nazywający siebie Rzymianami. Panu Jarosławowi Mikołajewskiemu należą się wielkie podziękowania za to, że postanowił uchylić rąbka tajemnicy i ukazać Wieczne Miasto takim, jakim jest naprawdę. To, co autor "Rzymskiej Komedii" bezbłędnie ubrał w słowa, można poczuć tylko i jedynie włócząc się wieczorami bez celu, ot tak, przebywając sam na sam z Rzymem i jego historią.

Zakochałam się w tej książce, tak, jak zakochałam się w Wiecznym Mieście. Nie jest "Rzymska Komedia" klasycznym przewodnikiem dla kogoś, kto wybiera się na kilkudniową wycieczkę by "odhaczyć" podstawowe zabytki umieszczone na mapce, jaką otrzymuje się w każdym rzymskim hostelu. Książka jest zaproszeniem do Rzymu, jakiego nie oglądamy w filmach i na widokówkach, Rzymu, który...

"Rzymska komedia" wydłużyła moje rzymskie wakacje. Książkę przeczytałam po tygodniowym pobycie w Wiecznym Mieście (lekturę przed pierwszym pobytem w stolicy Italii stanowczo odradzam) i z przyjemnością po raz kolejny przeszłam się znanymi już z autopsji uliczkami.
Niestety podróż ramię w ramię z Jarosławem Mikołajewskim okazała się z lekka nużąca dla osoby, która postacią Dantego i jego dzieła zafascynowana nie jest i dla której poezja (przedmiot zainteresowania autora, wpleciony w całą książką) jako taka stanowi zbiór nierozpoznanych i niezrozumiałych elementów. Za dużo "Boskiej" w "Rzymskiej Komedii".
Ogromnym atutem tej niemałych rozmiarów książki są "smaczki", których podróżnik z pewnością nie znajdzie w przewodnikach Pascala i National Geographic, które sprawiają, że chce się więcej, chce się znowu i raz jeszcze, i kolejny. Wrócić, poczuć inaczej każde miejsce, wiedząc więcej.
Dla ciekawych świata, którym dłużyzny nie straszne.

"Rzymska komedia" wydłużyła moje rzymskie wakacje. Książkę przeczytałam po tygodniowym pobycie w Wiecznym Mieście (lekturę przed pierwszym pobytem w stolicy Italii stanowczo odradzam) i z przyjemnością po raz kolejny przeszłam się znanymi już z autopsji uliczkami.
Niestety podróż ramię w ramię z Jarosławem Mikołajewskim okazała się z lekka nużąca dla osoby, która postacią...

c

c