Właściwie nie wiem jak ocenić tę książkę bo z jednej strony naprawdę dobrze mi się ją czytało – stan wojenny pamiętam i temat ten nie jest mi obcy. Interesujące było poznać, jak pan Lech spędzał tamte dni i co przeżywał on, pani Danuta oraz cała rodzina. Z drugiej strony – wydaje mi się że pani Danuta pisze o sprawach ciekawych zupełnie beznamiętnie – nie była podekscytowana ani wizytą prezydentów z małżonkami (Bush, Reagan) i wielu innych (w tym koronowanych) głów państw. Wciąż czytałam, że to lub owo nie zrobiło na niej większego wrażenia. Trochę mnie to zeźliło bo miała okazję (w końcówce lat 80 . i początku 90.) spotkać się i rozmawiać z osobami z którymi większość z nas nie miała i nie będzie miała kontaktu (pomijając fakt, że paru z tych osób już nie ma wśród nas np. pan Miłosz). Jednostki doświadczają tylko tego czego doświadczyła pani Danuta a mimo to nie wywarło to na niej większego wrażenia. Dziwne. Jestem osobą która emocje ma wypisane na twarzy i reaguje dość mocno na wszystko (taki emoś ze mnie ) i może włąśnie dlatego denerwowały mnie stwierdzenia o których pisałam powyżej Kończąc – obniżam trochę ocenę tej (naprawdę) ciekawej książki przez te stwierdzenia bo mnie irytowały.

Właściwie nie wiem jak ocenić tę książkę bo z jednej strony naprawdę dobrze mi się ją czytało – stan wojenny pamiętam i temat ten nie jest mi obcy. Interesujące było poznać, jak pan Lech spędzał tamte dni i co przeżywał on, pani Danuta oraz cała rodzina. Z drugiej strony – wydaje mi się że pani Danuta pisze o sprawach ciekawych zupełnie beznamiętnie – nie była...