Spisanie całego swojego życia to nie lada wyzwanie. Myślę, że pani Danuta poradziła sobie z tym doskonale. Oczywiście jest dużo tarć w tej książce - z początku na przykład drażnił mnie trochę sztuczny język, który jednak w miarę czytania nabiera autentyczności i w ogóle nie przeszkadza.
Czy książka jest oskarżeniem Wałęsy? Dla mnie tak. Dla mnie jest to odsłonięcie bardzo prywatnych relacji pomiędzy mężem a żoną.
Cały czas miałam wrażenie że Danuta Wałęsa nie ma w ogóle oparcia w swoim mężu. Co rusz autorka opisuje jakąś sytuację w której nie ma zrozumienia u swojego męża, nie ma okazywania uczuć. I przede wszystkim nie ma partnerstwa. Jego nie interesuje co ona ma do powiedzenia, na wiadomość, że pisze wspomnienia było tylko zdawkowe "no, zobaczymy, co z tego wyjdzie". Sama autorka pisze, że w wielu sprawach w ogóle się z nią nie naradzał. I w końcu gdzieś w połowie książki stwierdzenie, że "ze mną liczył się do pewnego czasu. Teraz już się nie liczy".
Takie podejście w tamtych czasach było normalne - kobieta ma siedzieć w domu przy garach i dzieciach, mężczyzna ma zarabiać. Ciężko to ocenić bo z drugiej strony pada stwierdzenie, że gdyby nie Danuta nie byłoby Wałęsy. Że się uzupełniali, że ona wiedziała, że tak ma być, stała z boku, nie wtrącała się ale było widać, kto rządzi Wałęsą. Tylko że gdzieś w tym wszystkich są odczucia pani Danuty.
To bardzo smutne i bardzo osobiste wyznania. Moim zdaniem trzeba mieć olbrzymią odwagę, żeby tak się odsłonić.

Nie zgadzam się z opinią, że przez całą książkę musimy wysłuchiwać narzekań Danuty Wałęsy. Była po prostu silną kobietą i opisała wprost wszystkie trudy. Nie była jakoś specjalnie uduchowiona, nie dla niej egzystencjalne kryzysy. Robiła swoje, musiała przeżyć i zapewnić dzieciom jedzenie, gdy jej męża kolejny raz zabierano nie wiadomo dokąd, nie wiadomo na jak długo. W drugi dzień stanu wojennego jedzie 250 km poza Gdańsk po świniaka. Po prostu - dzieci muszą coś jeść.
Co mi się nie podobało, to podejście do niektórych rzeczy - nie robiły na niej wrażenia odwiedziny Busha, Reagana, spotkanie z Margaret Thather czy z innymi osobistościami. Nie robiły na niej wrażenia wybory prezydenckie. I to wieczne nadużywanie stwierdzenia, że czegoś nie pamięta, że coś jej uleciało z pamięci. Osobiście bardzo bym chciała poznać głębiej relacje pomiędzy nią a "wielkimi tego świata" ;)
Momentami strasznie mnie drażni - pani Danuta do męża: "Jesteś zmęczony? Tak, ale co konkretnego zrobiłeś? Ja zasiałam marchewkę, która wzejdzie za trzy tygodnie, a za dwa miesiące urośnie. A ty? Godzinami stukałeś w klawiaturę komputera. Przecież to jest bez sensu" a czasami zaskakuje podejściem do życia: "Rozmowa z drugim człowiekiem jest dla mnie zawsze jakąś lekcją (...) z każdej rozmowy z drugim człowiekiem, można dla siebie wyciągnąć jakąś mądrą rzecz".

Podobał mi się rozdział w którym autorka w kilku słowach przedstawia swój stosunek do różnych znanych osób. Zaskoczyła mnie, ponieważ z wieloma jej poglądami się zgadzam.

Warto przeczytać te wspomnienia. Są autentyczne, piękne. Pokazują inny ale zwykły świat.

Spisanie całego swojego życia to nie lada wyzwanie. Myślę, że pani Danuta poradziła sobie z tym doskonale. Oczywiście jest dużo tarć w tej książce - z początku na przykład drażnił mnie trochę sztuczny język, który jednak w miarę czytania nabiera autentyczności i w ogóle nie przeszkadza.
Czy książka jest oskarżeniem Wałęsy? Dla mnie tak. Dla mnie jest to odsłonięcie bardzo...