Odkąd pierwszy raz zobaczyłam „Szeptem” w bibliotece omijałam ów książkę szerokim łukiem. Pamiętam ten dzień, gdy przepełniona pragnieniem przeczytania czegoś wbiegłam do „mojego drugiego domu”. Gdy zobaczyłam całą serię na półce, coś mnie tknęło. Wiele razy już słyszałam od koleżanek, i nie tylko od nich, że powinnam spróbować swoich sił, że każda część jest genialna, że naprawdę warto. Nie czułam tego. Właśnie wtedy w bibliotece popełniłam błąd. Powinnam chwycić za pierwszy tom. Niestety nie zrobiłam tego.

Byłam nastawiona dość wrogo. Chyba głównie za sprawą tego, że książka była cały czas na językach. Ciągle słyszałam o anielskiej serii, którą każdy powinien przeczytać. Strasznie mnie to irytowało. Spodziewałam się jakiegoś romansidła z kiepską fabułą, którą czytają tylko ludzie, którzy innych książek prócz miłosnych rozterek wampirów nie dotkną (nie zgłębiałam tematu o czym jest ów historia, byłam pewna, że o wampirach). Jakże się wtedy myliłam. Kilka miesięcy temu zaczęłam natrafiać na cytaty z serii tych książek. Na początku nawet nie zwracałam uwagi. Zwykłe romansidło, tak myślałam, ot co. Później jednak zaczęłam wyczekiwać, aż ktoś doda coś z „Szeptem”. To właśnie dzięki cytatom przełamałam się i zaczęłam czytać. I muszę przyznać, że książka jest fantastyczna!

Początkowo miałam wrażenie jakby to był „Zmierzch”. Szkoła. Dwoje uczniów w jednej ławce. lekcja biologii. On bardzo tajemniczy. Ona nie wie co o nim myśleć. Boi się. Mimo takiego początku jednak książka mi się podobała. Czytając dalej szukałam jakiegoś związku fabularnego między ów księgami, ale nic nie znalazłam. Ku mojej uciesze fabuła okazała się być świetna. Akurat taka, jaką lubię. Nie przesadzona. Tylko ta sprawa z Elliotem mnie irytowała. Od początku wolałam jego niż Patcha. Polubiłam jednak to, co łączy naszego anioła i Norę. Coś co chciałoby przeżyć większość dziewczyn. Przynajmniej w moim odczuciu.
Kończąc.

Książkę oceniam na dziewięć z dziesięciu gwiazdek. Istniały czasem sytuacje, które mnie lekko irytowały, ale nie w znacznym stopniu. Mogę powiedzieć tylko, iż żałuję, że nie sięgnęłam po „Szeptem” wcześniej. Myślę, że właśnie ta seria będzie bramą do innych książek, które uważam za zwykłe romansidła, ot co.

Odkąd pierwszy raz zobaczyłam „Szeptem” w bibliotece omijałam ów książkę szerokim łukiem. Pamiętam ten dzień, gdy przepełniona pragnieniem przeczytania czegoś wbiegłam do „mojego drugiego domu”. Gdy zobaczyłam całą serię na półce, coś mnie tknęło. Wiele razy już słyszałam od koleżanek, i nie tylko od nich, że powinnam spróbować swoich sił, że każda część jest genialna, że...