Był czas kiedy czytałam jeden paranormal romance za drugim. Potem, stopniowo przechodziła mi na nie ochota. Ale widząc „Scarlett” na półce w bibliotece powiedziałam sobie „co mi jeden zaszkodzi?” Oj, zaszkodził- moim nerwom.

Wydarzenia rozgrywają się wokół szesnastoletniej Scarlett, która musiała się przeprowadzić z Cremony do Sieny i rozpocząć życie od nowa. Niby wszystko pięknie, ładnie i w ogóle, opis mnie zaciekawił, prolog tym bardziej. Ale z każdą kolejna stroną moje pozytywne nastawienie wygasało. W połowie książki w ogóle go nie było, ale zdeterminowana zdecydowałam dobrnąć do końca, który-swoją drogą- przewidziałam na jakieś 100 stron wcześniej. Wszystko było tak do bólu przewidywalne i oczywiste, że aż mi się przykro robiło. Schemat gonił schemat, absurd gonił absurd. Tajemnica Mikaela była tandetna, naprawdę już bym wolała, żeby się okazał koleś wampirem. Doceniam to, że autorka chciała coś świeżego, ale niestety, jej nie wyszło. Sceny walki między Bestią Ciemności, a Strażnikami, czy jak oni tam się zwali, były okrutnie nudne i w ogóle nieplastyczne. Nie byłam w stanie sobie nic wyobrazić, chaos, chaos i jeszcze raz chaos.

Bohaterowie papierowi, jak rzadko. Zero wyrazistości, charakteru. Pani Baraldi nie mogła się zdecydować czy chce dojrzałych młodych dorosłych, czy duże dzieci. Główna bohaterka wydawała się na początku nawet sympatyczna, ale okazała się kolejna paniusią, którą trzeba ratować z opałów, bo się włóczy, gdzie nie powinna. Sama nie wiedziała, czego chce- kazała Mikaelowi ją zostawić, a potem płakała, że kazała mu odejść przez bite 30 stron. Miałam okropną ochotę nią porządnie potrzasnąć. Sam Mikael był nudny, i nie wiem o nim w zasadzie nic, poza tym, jaki ma kolor oczu. Umberto był tak głupią i irytującą postacią, że szkoda słow. Gdy tylko się pojawiał miałam ochotę zamknąć książkę. Przyjaciółki Scarlett , jakkolwiek się nazywały, głupiutkie i dziecinnie naiwne. Nie rozumiałam motywów działania postaci i strasznie mnie to irytowało, nie ogarniałam ich po prostu, a autorka mieszała wszystko jeszcze bardziej.

Co do stylu- również mi się nie podobał. Jakby wypracowanie przeciętnego ucznia gimnazjum. Ten plus, że mnóstwo dialogów, z którymi się można szybko uporać, mimo ich infantylności i nienaturalności.

Żeby nie było że same minusy- bardzo polubiłam Marco, taki słodki dzieciak oraz Ofelię, bo wyobrażałam ja sobie jako postać rodem z anime i –o ironio- kotka Blacka. Podobał mi się pomysł umiejscowienia akcji we Włoszech, coś innego niż wiecznie ta Ameryka. No, to chyba tyle.

Ogólnie rzecz ujmując, nie polecam. Żałuję tych 5 godzin zmarnowanych na lekturze, a drugiej części nie tknę nawet kijem. Ale jak kto lubi. Czytałam wiele pozytywnych opinii o tej książce, więc to chyba ze mną jest coś nie tak.

Był czas kiedy czytałam jeden paranormal romance za drugim. Potem, stopniowo przechodziła mi na nie ochota. Ale widząc „Scarlett” na półce w bibliotece powiedziałam sobie „co mi jeden zaszkodzi?” Oj, zaszkodził- moim nerwom.

Wydarzenia rozgrywają się wokół szesnastoletniej Scarlett, która musiała się przeprowadzić z Cremony do Sieny i rozpocząć życie od nowa. Niby wszystko...