Już dawno po odłożeniu książki nie czułem takiej pozytywnej tęsknoty. Marqueza poznałem przypadkiem, kiedy znajoma stwierdziła, że będzie gryzła ziemię jak jedna z bohaterek „Stu lat samotności”. Nie byłbym sobą gdybym nie sprawdził wtedy o co chodziło. To był mój pierwszy raz. Zaczynając czytać „Miłość w czasach zarazy” miałem już pewne wyobrażenie o tym czego mogę się spodziewać i pewne nadzieje dotyczące tego co przeczytam. Marquez nie zawiódł. Człowiek czytając jego książki zaczyna wierzyć w magię. Jeżeli o kimkolwiek można powiedzieć, że jest czarodziejem to na pewno o nim. Zaklina słowa i tworzy z nich opowieści, od których ciężko się oderwać. Łączy ze sobą całkowicie kontrastowe style i sytuacje; raz jest liryczny, innym razem do bólu naturalistyczny; potrafi odnaleźć komizm w tragedii i odrobinę goryczy w najsłodszej nawet chwili. Wydawać by się mogło, że takie mieszanie skończy się dla czytelnika niestrawnością, ale nie. Marquez serwuje nam lekką, ale nie pozbawioną istotnych myśli i spostrzeżeń lekturę, która od pierwszej do ostatniej strony trzyma czytelnika z całej siły i nie chce puścić.

Po prostu polecam! Warto zabłądzić w świecie Marqueza, bo choć bardzo rzeczywisty jest jednocześnie niesamowicie oniryczny i wyjątkowy. Już teraz wiem, że będę wracał do tej i do innych jego książek!

Już dawno po odłożeniu książki nie czułem takiej pozytywnej tęsknoty. Marqueza poznałem przypadkiem, kiedy znajoma stwierdziła, że będzie gryzła ziemię jak jedna z bohaterek „Stu lat samotności”. Nie byłbym sobą gdybym nie sprawdził wtedy o co chodziło. To był mój pierwszy raz. Zaczynając czytać „Miłość w czasach zarazy” miałem już pewne wyobrażenie o tym czego mogę się...