Kto z Was nie czytał lub nigdy nie słyszał o książce autorstwa Erica-Emmanuela Schmitta. Jestem pewna, że dużo większość z Was kojarzy tą książkę. Długo zastanawiałam się czy jest sens publikować recenzję tej książki. Jednak po rozważaniu "za" i "przeciw" doszłam do wnioski, że warto byłoby wspomnieć o tak genialnej powieści-a właściwie krótkim opowiadaniu- i zachęcić do przeczytania tych, którzy jeszcze nie znają tego utworu.

Głównym bohaterem jest tytułowy Oskar, dziesięcioletni chłopiec, który choruje na raka. Kiedy go poznajemy jego stan znacznie się pogarsza, a leczenie nie przynosi dalszych efektów. Oskar, w tak trudnym dla niego czasie postanawia przeżyć resztę swojego życia jak najlepiej potrafi.

"...życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć."

Uważam, że postawa Oskara jest wzorem dla każdego. Chłopiec, pomimo swojego stanu zdrowia, nie załamuje się. Wydaje mi się, że po usłyszeniu takiej diagnozy nie miałabym ochoty ani siły żyć normalnie, wiedząc, że za kilka dni czeka mnie śmierć.

Drugą ważną postacią jest pani Róża, wolontariuszka, która pomaga na oddziale dziecięcym. Sądzę, że również należy brać przykład z pani Róży. Wspiera ona małego chłopca i w trudnych chwilach nie pozwala mu się załamać.

"Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni.
Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy."

"Oskar i pani Róża" to książka, z której wiele możemy się nauczyć, np.: wiary w siebie i we własne możliwości, wytrwałości, okazywania wsparcia i walki do samego końca. Po przeczytaniu tej powieści mam wrażenie, że wiele z niej wyniosłam.

Cała książka składa się z krótki listów adresowanych do Pana Boga, w których Oskar opisuje każdy przeżyty swój dzień. Forma ta sprzyja szybkiemu i łatwemu czytaniu. Również dużą zasługą jest duża, przejrzysta czcionka.

Okładka świetnie nawiązuje do treści książki. Przedstawia ona małe nóżki w za dużych rozmiarowo butach (jeśli przeczytacie na pewno będziecie wiedzieć o co chodzi).

Podsumowując: "Oskar i pani Róża" to wzruszające opowiadanie poruszające niełatwe tematy. Uważam, że niezależnie od wieku każdy powinien sięgnąć po tą książkę. Nieważne czy jest się osobą dorosłą czy dzieckiem, naprawdę warto sięgnąć po tą pozycję.


Po więcej recenzji zapraszam na bloga: alekczyta.blogspot.com

Kto z Was nie czytał lub nigdy nie słyszał o książce autorstwa Erica-Emmanuela Schmitta. Jestem pewna, że dużo większość z Was kojarzy tą książkę. Długo zastanawiałam się czy jest sens publikować recenzję tej książki. Jednak po rozważaniu "za" i "przeciw" doszłam do wnioski, że warto byłoby wspomnieć o tak genialnej powieści-a właściwie krótkim opowiadaniu- i zachęcić do...