Pierwsze dwa tomy "Odkryć Riyrii" trafiły w sentymentalną nutę. Przypomniały mi czasy, kiedy moją ulubioną lekturą był cykl Dragonlance Tracy'ego Hickmana i Margaret Weiss. To nie była wielka literatura, fabuła była zawsze dość prosta, choć wątki odpowiednio pogmatwane. Bohaterowie łatwi do określenia, a wydarzenia przypominały to, co doskonale znane jest z gier RPG. Ale lubiłem stworzone przez nich postaci i długo wracałem do bohaterów. Podobnie jest z przygodami Royce'a i Hadriana. Podział rpg-owy na postaci główne, członków drużyny, towarzyszy, NPC-ów i całą resztę jest dość klarowny. Podział na klasy i rasy podobnie. Ale Sullivan z tych zużytych klocków potrafi zbudować barwną i przyciągającą uwagę budowlę. Kolejne strony pochłaniałem w ekspresowym tempie i mimo przewidywalności i oczywistości konstrukcji, ani przez chwilę się nie nudziłem. Naprawdę trzeba być niezłym magiem słowa, by z rzeczy tak błahych i znoszonych stworzyć lekturę, która nie irytuje wtórnością. Tam, gdzie większość autorów wyłożyłaby się z wielkim hukiem, Sullivan zgrabnie manewruje i wychodzi cało. Mam nadzieję, że reszta cyklu jest równie udana.

Pierwsze dwa tomy "Odkryć Riyrii" trafiły w sentymentalną nutę. Przypomniały mi czasy, kiedy moją ulubioną lekturą był cykl Dragonlance Tracy'ego Hickmana i Margaret Weiss. To nie była wielka literatura, fabuła była zawsze dość prosta, choć wątki odpowiednio pogmatwane. Bohaterowie łatwi do określenia, a wydarzenia przypominały to, co doskonale znane jest z gier RPG. Ale...