Henryk VIII - jedyna osoba, dla której przyniosłabym się w tak odległe czasy jak wiek szesnasty, pozostawiając w domu wszystkie dobra, jakimi współcześnie mogę się cieszyć. Jednak nie dlatego, by paść mu w ramiona i zostać kolejną nieszczęsną królową Anglii, lecz by porządnie skopać mu tyłek. Mimo mojej wielkiej miłości do monarchii angielskiej Henryk VIII nie cieszy się moją sympatią. Nie przeszkadzało mi to jednak w przeczytaniu "Dwóch Królowych" Philippy Gregory, które w dodatku bardzo mi się podobały. Autorka potrafi opisać coś co działo się prawie 500 lat temu tak, że można nawet nie zauważyć, że już dawno nie siedzi się w fotelu, tylko tańczy na królewskim balu. Niesamowite! Niesamowite!

Narryratorkami "Dwóch królowych" są trzy niezwykłe kobiety. Pierwsza z nich, Jane Boleyn, była bratową drugiej królowej Anglii - Anny, widziała koniec dotychczasowych żon Henryka VIII i można śmiało powiedzieć, że przyczyniła się co do niektórych. Druga, Anna Kliwijska, miała nieszczęście zostać czwartą żoną króla i szczęście uniknąć tragicznej śmierci z jego rozkazu. Trzecia, Katarzyna Howard, kolejna marionetka rodu Boleynów, mająca dostać się na królewski tron za wszelką cenę, popełniająca podobne błędy i stracona w podobny sposób co jej krewniaczka. Kobiety te przedstawiają jak zmienił się król ze złotego chłopca Anglii w nieufającego nikomu, okrutnego, mściwego władcę tyrana.

Moja ocena mówi sama za siebie. Philippa Gregory jest mistrzynią w swoim gatunku. Ma moją wieczną miłość. Tak mało czasu. Tak mało czasu na czytanie. Tak mało czasu na czytanie jej książek. "Kochanice króla" jednak podobały mi się nieco bardziej, ale to dlatego, że tym razem moja ulubiona Maria Boleyn była jedynie przelotnym wspomnieniem.

"Dwie królowe" polecam każdemu, niezależnie czy podziela ze mną zainteresowania, ponieważ jest to taka książka, która potrafi zaciekawić zawsze i wszędzie.

Henryk VIII - jedyna osoba, dla której przyniosłabym się w tak odległe czasy jak wiek szesnasty, pozostawiając w domu wszystkie dobra, jakimi współcześnie mogę się cieszyć. Jednak nie dlatego, by paść mu w ramiona i zostać kolejną nieszczęsną królową Anglii, lecz by porządnie skopać mu tyłek. Mimo mojej wielkiej miłości do monarchii angielskiej Henryk VIII nie cieszy się...