Długo książka ,,Dwie królowe" przeleżała na półce czekając, aż wreszcie zdecyduję się po nią sięgnąć. Nie przepadam za beletrystyką, natomiast bardzo lubię okres panowania Henryka VIII. Z początku od niechcenia ,,żeby mieć książkę z głowy" przepadłam już po kilkunasty stronach.
Philippa Gregory przybliża nam losy Anny Kliwijskiej i Katarzyny Howard w sposób emocjonujący i dający do myślenia. Jest to pierwsza moja książka tej autorki, ale zdecydowanie sięgnę po następne z tej serii.

Długo książka ,,Dwie królowe" przeleżała na półce czekając, aż wreszcie zdecyduję się po nią sięgnąć. Nie przepadam za beletrystyką, natomiast bardzo lubię okres panowania Henryka VIII. Z początku od niechcenia ,,żeby mieć książkę z głowy" przepadłam już po kilkunasty stronach.
Philippa Gregory przybliża nam losy Anny Kliwijskiej i Katarzyny Howard w sposób emocjonujący i...

Kolejna pozycja z serii, która plansuje się na samym szczycie listy moich ulubionych. Klątwa Tudorów jest na pierwszym miejscu, ta jest zaraz po niej.

Historia dwóch mniej znanych żon Henryka VIII, Anny z Kleve i Katarzyny Howard, kuzynki Anny Boleyn.

Nigdy nie mogłam dotrzeć do szczegółów z życia Anny Kliwijskiej. Pani Gregory przerzuciła tony papierów i w pięknym, książkowym skrócie opowiedziała, co naprawdę się zadziało, lub mogło zadziać, gdy nowa żona przybyła do Anglii. Ze źródeł powszechnie dostępnych wynika, że była brzydka i głupia. Prawdopodobnie ten obraz jej osoby przetrwał przez zabiegi oczerniania jej przez Henryka, aby usprawiedliwić jej odprawienie. Prawdą jest, że miala duże luki w wykształceniu. Dodatkowo była purytańską luteranką. Rubaszny król Hal nie tak sobie wyobrażał kolejną wybrankę. Miała być posłuszna, ale jednocześnie pociągająca, elokwentna i interesująca. I miała udawać, że król jest najwspanialszym mężczyną na świecie. Według wersjii Autorki Anna była jednak jedynie prostolinijną, młodą damą, ujmującą swoim spokojem i pogodą ducha. Nie była przygotowana przez nikogo na dworskie gierki. Żadna z niej też była sexi beast. Dlatego też prawdopodobnie sprawy się miały, jak się miały. Bardzo lubię u Pani Gregory to, że dokonuje swoich własnych, subiektywnych interpretacji historii w tej części, która jest nieznana. Nawet jeśli jej interpretacje nie są zgodne z tymi powszechnie publikowanymi. Ja się z nimi zazwyczaj zgadzam.

Jeśli chodzi o kolejną żonę wiedziałam o niej wiele więcej, gdyż w jej przypadku dotarcie do źródeł jest dużo łatwiejsze. Sporo o niej napisano i wiemy, co się zadziało. Żadne z tych źródeł jednak nie fatyguje się, aby wielkimi, czerwonymi bukwami podkreślić, że Katarzyna była piętnastoletnią dziewczyną (dokładnie nie wiadomo, gdyż data jej urodzenia jest sporna, może 1523, a może 1524),gdy została wepchnięta do królewskiego łoża, w którym leżał stary, gnijący, śmierdzący satyr. Brzmi okropnie, ale tak było. Król w wieku lat 48 był gruby, miał ropiejącą latami ranę na nodze, która nie goiła się i jej zapach zapewne nie przypominał perfum. Katarzyna była niewykształconym dzieckiem, które na skutek braku odpowiedniej opieki życie seksualne na dworze swojej cioteczneja babki rozpoczęło bardzo szybko, zaś wkrótce po pojawieniu się na dworze, została „narajona” królowi, któremu nie spodobała się niemiecka żona. Dziewczyna prawdopodobnie nie zdawała sobie sprawy, że w jej przypadku nieodpowiednie, frywolne zachowanie jest dużo bardziej ryzykowne niż w innych. No i znowu, sprawy się potoczyły, jak się potoczyły.

Nie sposób nie wspomnieć szarej eminencji występującej w tej części, Jane Boleyn. Bardzo ciekawie ukazana postać tragiczna. Zdrajczyni i zdradzona. Oszukująca i oszukana. Bez niej ta historia nie byłaby tak ciekawa.

To co mnie w tej części bardzo ujęło, to sympatia, z którą Autorka odnosi się do swoich bohaterek. Lubi zarówno prostolinijną Annę, jak i głupiutką gąskę Katarzynę. Jest w pełni empatyczna, pozwala nam wejść w buty obu królowych.
I nienawidzi Henryka, co coraz bardziej mnie bawi. Opis jego świńskich oczek wywołał u mnie banana na twarzy, i to nie raz. Philippa faceta, dziada jednego, osobiście nie znosi. I to się czuje. Mam jeszcze przed sobą część o ostatniej żonie. Już się nie mogę doczekać opisów nie zostawiających na dziadu parchatym suchej nitki 😊

Kolejna pozycja z serii, która plansuje się na samym szczycie listy moich ulubionych. Klątwa Tudorów jest na pierwszym miejscu, ta jest zaraz po niej.

Historia dwóch mniej znanych żon Henryka VIII, Anny z Kleve i Katarzyny Howard, kuzynki Anny Boleyn.

Nigdy nie mogłam dotrzeć do szczegółów z życia Anny Kliwijskiej. Pani Gregory przerzuciła tony papierów i w pięknym,...

Bodajże najlepsza książka autorki, jaką przeczytałem do tej pory. Niesamowicie opisana historia o niesamowicie interesujących wydarzeniach. Więcej!

Bodajże najlepsza książka autorki, jaką przeczytałem do tej pory. Niesamowicie opisana historia o niesamowicie interesujących wydarzeniach. Więcej!

matko jedyna nie wierzę !!
czytam ten cykl od pierwszego tomu i chociaż za każdym razem cześć fabuły z poprzedniej książki powtarza się w tej kolejnej, jednak fakt, że została ujęta z innego ujęcia była do przebrnięcia w sumie zupełnie bezboleśnie a wręcz momentami nader ciekawie, gdy na dane wydarzenie na dworze patrzyliśmy z perspektywy innej bohaterki.
A tu co się stało ?
Amnezja autorki ?
Taki przeskok w czasie, że zgubiła po drodze jedną żonę Henryka VIII i to tę najważniejszą, która w końcu dała mu uprawnionego męskiego potomka? Gdzie jest czas gdy to Jane Seymour, następnego dnia po ścięciu poprzedniej żony zaręczyła się z królem, a po kilku dniach odbył się ich ślub? Gdzie jest wątek, gdy ród Seymourów zmienia herb - aby ocalić swój honor? Gdzie sprzeczki nowej żony z królem o przywrócenie księżniczki Marii w należne jej łaski ? Gdzie ciężki poród i nieustępująca gorączka, która kładzie kres życia tej jednej najważniejszej kobiety w dziejach Tudorów. W końcu to z jej lędźwi wydobył się na świat następny król.
Jestem tak zawiedziona takim ogromnym niedociągnięciem w cyklu, że nie mam najmniejszej ochoty czytać o kolejnej, tym razem niemieckiej młodej żonie Henryka VIII i nie chcę już czytać kolejnych serii tego cyklu. Dla mnie to koniec.

matko jedyna nie wierzę !!
czytam ten cykl od pierwszego tomu i chociaż za każdym razem cześć fabuły z poprzedniej książki powtarza się w tej kolejnej, jednak fakt, że została ujęta z innego ujęcia była do przebrnięcia w sumie zupełnie bezboleśnie a wręcz momentami nader ciekawie, gdy na dane wydarzenie na dworze patrzyliśmy z perspektywy innej bohaterki.
A tu co się stało...

Romans historyczny. Nie mój klimat, ale jeśli ktoś lubi ten gatunek to na pewno będzie mu się podobało.

Romans historyczny. Nie mój klimat, ale jeśli ktoś lubi ten gatunek to na pewno będzie mu się podobało.

Ta częściej ze wszystkich tudorowskich podobała mi się najmniej. Żałuje, że w cyklu pominięta jest Jane Saymour (nie ma o niej osobnego tomu). Książka dłuży się. Znając historię niewiele dowiedziałam się z tego tomu. W wypadku innych zazwyczaj dowiadywałam się sporo.

Ta częściej ze wszystkich tudorowskich podobała mi się najmniej. Żałuje, że w cyklu pominięta jest Jane Saymour (nie ma o niej osobnego tomu). Książka dłuży się. Znając historię niewiele dowiedziałam się z tego tomu. W wypadku innych zazwyczaj dowiadywałam się sporo.

W książce „Dwie królowe” pani Gregory ukazuje prawdziwy kunszt pisarski. Nie sposób go nie docenić, bo fabuła trzyma w napięciu do ostatniej strony, pomimo tego, że znamy zakończenie całej historii.
Tym razem „na tapetę” wzięła dwie kolejne żony Henryka VIII Tudora: tę najbrzydszą i tę najgłupszą. Przynajmniej takie stereotypy utrwaliły się w powszechnej opinii o Annie Kliwijskiej i Katarzynie Howard na bazie ich krótkich małżeństw z królem Anglii. I z tymi stereotypami pisarka próbuje się rozprawić, dowodząc, że to wcale nie brak urody spowodował oddalenie Anny, a przypadek Katarzyny to historia dziecka, które nie dorosło ani do roli, w jakiej je postawiono, ani nie nawykłego do stąpania po kruchym lodzie, czym w istocie był związek z podstarzałym i obleśnym mężczyzną, który niestety był jednocześnie władcą autorytarnym i nieznoszącym sprzeciwu. Do tego bez drgnienia powieki pozbywającego się swoich żon.
Doskonała lektura.

W książce „Dwie królowe” pani Gregory ukazuje prawdziwy kunszt pisarski. Nie sposób go nie docenić, bo fabuła trzyma w napięciu do ostatniej strony, pomimo tego, że znamy zakończenie całej historii.
Tym razem „na tapetę” wzięła dwie kolejne żony Henryka VIII Tudora: tę najbrzydszą i tę najgłupszą. Przynajmniej takie stereotypy utrwaliły się w powszechnej opinii o Annie...

Super!

Super!

Książki Philippy Gregory od dawna darzę dużą sympatią. Zawsze stara się w nich zawrzeć mnóstwo szczegółów historycznych dotyczących epoki i dostosować język bohaterów do czasów w których żyją, a przy tym zaciekawić swoją opowieścią.
'Dwie królowe' czyta się szybko mimo tych kilkuset stron, Postaci trzech głównych bohaterek Jane, Anny i Katarzyny są od siebie bardzo różne, ale niezwykle prawdziwe.
Kiedy poznawałam pierwszy raz historię Tudorów oglądając serial HBO o Henryku VIII jakoś nie potrafiłam polubić jego piątej żony Katarzyny, a tymczasem w książce trochę lepiej ją zrozumiałam i nawet polubiłam.

Książki Philippy Gregory od dawna darzę dużą sympatią. Zawsze stara się w nich zawrzeć mnóstwo szczegółów historycznych dotyczących epoki i dostosować język bohaterów do czasów w których żyją, a przy tym zaciekawić swoją opowieścią.
'Dwie królowe' czyta się szybko mimo tych kilkuset stron, Postaci trzech głównych bohaterek Jane, Anny i Katarzyny są od siebie bardzo...

Dla fanów czasów Tudorów ta pozycja jest obowiązkowa.

Dla fanów czasów Tudorów ta pozycja jest obowiązkowa.