Czytam powieści Stephena Kinga od lat i to, co najbardziej mnie ujmuje w jego historiach, to wcale nie napięcie budowane przez nadchodzące zjawy albo mszczące się na ludziach samochody, ale warstwa obyczajowo – psychologiczna, warstwa tak dobrze zbudowana, że za każdym razem wpadam w jej sidła i zżywałam się z bohaterami oraz ze zbudowanym przez autora światem.

Stephen King zasłynął jako mistrz horrorów, ale już na początku swojej kariery stanął przed wyborem: czy dać do druku książkę psychologiczno – historyczną, czy też iść za ciosem i po przebojowej „Carrie” stworzyć coś równie mrocznego i nierzeczywistego. Wydaje mi się, ze to właśnie w anegdocie, którą sam autor opowiadał w jednym z wywiadów, jak to jego manager – mądry zresztą człowiek - doradził mu, by pisał dalej horrory, że właśnie tutaj znajduje się pierwszy zalążek „Dallas 63”. King wspomina bowiem, że napisał powieść historyczną, opasłą i według niego dobrą. Jednak za radą managera odłożył ją do szuflady i… zapomniał? A może ciągle przy nim była, mamiąc zapachem lata 1958 roku, pełnym smakiem nie rozcieńczanego piwa, wspomnieniem lindy – hopa i cieniem bohatera, który kładł się na rozgrzanym chodniku tak wyraźnie, jakby został wycięty z papieru.

„Dallas 63” spełnia wszystkie kryteria bestsellerowej powieści. Mamy tu dobrego i zaskakującego nas bohatera, książka wciąga od pierwszej linijki tekstu i jak doradzał mistrz kinowej grozy, Alfred Hitchcock, zaczyna się trzęsieniem ziemi, a potem napięcie nieustannie rośnie, by na koniec zostawić nas bez tchu, wyczerpanych z emocji i jednocześnie rozpaczliwie broniących się przed końcem.


Niewiarygodne jest to, jak realistycznie King wiedzie nas wraz z bohaterem poprzez króliczą norę – czyli coś w rodzaju tunelu czasowego do świata końca lat pięćdziesiątych, świata, w którym niepozorny Jacke Epping ma szansę ocalić prezydenta Kennedy’ego przed śmiercią.

........................

[Cała recenzja znajduje się na stronie: http://szuflada.net/?p=4976 ]

Czytam powieści Stephena Kinga od lat i to, co najbardziej mnie ujmuje w jego historiach, to wcale nie napięcie budowane przez nadchodzące zjawy albo mszczące się na ludziach samochody, ale warstwa obyczajowo – psychologiczna, warstwa tak dobrze zbudowana, że za każdym razem wpadam w jej sidła i zżywałam się z bohaterami oraz ze zbudowanym przez autora światem.

Stephen...