Chodzi mi po prostu o Zwierzoczłekoupiora. To jest takie coś, które nas przez całe życie osacza. W tym zawiera się wszystko, czego nie rozumiemy w naturze, czyli przyrodzie, wszystko, czego nie znamy w człowieku, i wszystko, czego nie wiemy w ogóle o niewiadomym. Nikt nigdy nie widział na własne oczy Zwierzoczłekoupiora, ale każdy go dobrze zna, jest z nim właściwie zażyły, co nie znaczy, że może się kiedyś przestanie obawiać. Czyli, krótko mówiąc, każdy z nas jest doskonale obznajmiony ze zwyczajami, upodobaniami, a nawet kaprysami Zwierzoczłekoupiora. Wrażliwsi z nas mogliby nawet określić jego charakter, a może nawet wygląd, choć wygląd, moim zdaniem, nie ma większego znaczenia. [...] Gdzie on jest, ten Zwierzoczłekoupiór? On jest zawsze w tych dziwnych chwilach, które zapamiętujemy później na całe życie. On jest w raptownych przebudzeniach, kiedy wyszarpniemy się nagle z popołudniowego snu i widzimy za oknem czerwone słońce o zachodzie, słyszymy ćwir wróbli walczących pośrodku drogi, czujemy powiew wiatru, który wydyma w oknie firankę. Przez moment wszystko wydaje nam się obce, nieznane, przerażające, jakbyśmy się dopiero teraz po raz pierwszy urodzili. I wtedy on, Zwierzoczłekoupiór, jest przy nas. On jest w nocnych drzemkach, kiedy ośmiela się najbardziej, i czyha na nas w każdym kącie, w każdym kęsie ciemności, prześladuje nas, ściga, dręczy, maltretuje, zabija, a potem, kiedy szamoczemy się na łóżku dusząc w sobie przerażenie, rozpaczliwą panikę i zwariowane bicie serca, on odchodzi niechętnie, ociągając się, z mściwą zapowiedzią powrotu.

Chodzi mi po prostu o Zwierzoczłekoupiora. To jest takie coś, które nas przez całe życie osacza. W tym zawiera się wszystko, czego nie rozu...

Ja tam wolę mieć gorsze stopnie, ale spokojniejszą głowę.

Ja tam wolę mieć gorsze stopnie, ale spokojniejszą głowę.

Taki delikatny, co go to nie dotknij lubi czasem innych podręczyć.

Taki delikatny, co go to nie dotknij lubi czasem innych podręczyć.