Zrobiłam na tej książce prawdziwy interes życia i z chęcią przystąpiłam do lektury, jako, że temat bardzo mnie interesuje. Autor jednak, mimo iż raz w obrębie całości pojawia się stwierdzenie iż jest to książka popularno-naukowa, podszedł do sprawy dość fachowo, do tego stopnia, że więcej tu rozważań nad wiarygodnością źródeł i prób wyliczeń chronologicznych niż faktycznej próby przedstawienia faktów. W sumie ciężko się dziwić, jest to bowiem okres i temat, o którym ciężko znaleźć jakiekolwiek pewne fakty, zwłaszcza jeśli chodzi o daty. Nadmiar matematyki nie jest w tego typu dziełach wskazany. Cudowny jest za to język autora, który jest tak cudownie sarkastyczny i autoironiczny, że co rusz nie pozwala kącikom ust usiedzieć na miejscu. Nie ukrywa obaw, że nadmiar niedomówień i wątpliwości może znudzić czytelnika. Zaiste są to moim zdaniem słuszne obawy i trzeba być naprawdę pasjonatem tematu, by dobrnąć do końca i nie pogubić się w mnogości spekulacji, postaci i przypuszczalnych dat. Sama nie raz byłam zagubiona, kto jest czyim ojcem a czyim bratem i jak to się ma do samego Haralda. Niemniej nie żałuję, że przeczytałam, jak już wspominałam strasznie podobał mi się styl autora no i mimo wszystko pewną wiedzę z tego wyniosłam. Osobiście zresztą wystarczy mi zarys wieków a nie konkretne daty.

Zrobiłam na tej książce prawdziwy interes życia i z chęcią przystąpiłam do lektury, jako, że temat bardzo mnie interesuje. Autor jednak, mimo iż raz w obrębie całości pojawia się stwierdzenie iż jest to książka popularno-naukowa, podszedł do sprawy dość fachowo, do tego stopnia, że więcej tu rozważań nad wiarygodnością źródeł i prób wyliczeń chronologicznych niż faktycznej...