Zacznę od cytatu z Pereza-Reverte (niedokładnego, bo z głowy): był mężczyzną z gatunku tych, do których przysiadały się kobiety, a mężczyźni klepali po plecach stawiając drinki, by po jego wyjściu zorientować się, że właśnie stracili portfele. Taki też jest Nick Belsey, policjant, oszust, kombinator, drań, bankrut i – słowo daję – socjopata pierwszej wody. Jednak Oliver Harris nie stara się nas przekonać, że jest on uroczym cwaniaczkiem, słodkim draniem i bawidamkiem. Nie jest też potworem w ludzkiej skórze, brutalem i sadystą. Jest… no właśnie, jest.

Wszelkiego rodzaju „coś tam-paci” są ulubioną pożywką autorów kryminalnych i nie tylko, bo psychole fascynują szarego zjadacza chleba. Nick jest inny. Nie budzi sympatii pomieszanej z niezdrową fascynacją. Nie budzi obrzydzenia. Jeśli chodzi o mnie, to najzwyczajniej faceta podziwiałam – innym tytułem ksiązki powinno być „jak przeżyć w Londynie bez grosza przy duszy”. Nick wie, jak i gdzie zjeść za darmo, gdzie się przespać, z kim porozmawiać w razie kłopotów. Bohater jest spłukany do ostatniego pensa, ale nawet wtedy nie wiem, czy odważyłabym się zamieszkać w lokalum świeżego nieboszczyka. Mało tego, bezczelnie wyjeść mu wszystko z lodówki. Nick to robi, bo martwemu szampan nie jest przecież potrzebny, a spać gdzieś trzeba.

Książka jest apoteozą Londynu. Ale Tego, o którym mało kto wspomina – najlepszym słowem, jakie przychodzi mi do głowy to „ćwierćświatek”. Taka warstewka tuż pod powierzchnią legalności, ale jeszcze pozbawiona głębokiego brudu. Nick wykorzystuje odznakę by uzyskać coś od szarego obywatela, ale też by oszukać kolegów z pracy. Wykorzystuje chaos panujący w szeregach aparatu policyjnego, a prowadzoną sprawę – do załatwienia problemów finansowych. W końcu nieboszczykowi nie są potrzebne te grube miliony na koncie. Nick próbuje przywłaszczyć sobie tożsamość biznesmena-samobójcy, Aleksa Devereux, równocześnie prowadzi śledztwo w sprawie jego śmierci. Nie dlatego, że jest szczególnie praworządny, ale najzwyczajniej w świecie ciekawy. Spragniony informacji, a informacje to pieniądz.

Zacznę od cytatu z Pereza-Reverte (niedokładnego, bo z głowy): był mężczyzną z gatunku tych, do których przysiadały się kobiety, a mężczyźni klepali po plecach stawiając drinki, by po jego wyjściu zorientować się, że właśnie stracili portfele. Taki też jest Nick Belsey, policjant, oszust, kombinator, drań, bankrut i – słowo daję – socjopata pierwszej wody. Jednak Oliver...