Szczerze powiem, że "Tarantula" to pierwsza książka w moim życiu podczas czytania, której robiłam przerażające miny i odwracałam głowę w momentach nieprzyjemnych (tak jak to robię podczas oglądania brutalnego filmu). Wiedziałam że „Tarantula” choć krótka treściowo, będzie bardzo wymagającą lekturą, ale kompletnie nie spodziewałam się takiego biegu sytuacji. Jestem bardzo zaskoczona i zaintrygowana, że można stworzyć tak zawiłą, okrutną, mściwą, straszną historię zemsty. Całe napięcie podsycał fakt, że fabuła nawiązuje do pająków, co jeszcze bardzie potęgowało mój strach i obrzydzenie.
Przeczytałam książkę Jonquet’a jednym tchem, jak zahipnotyzowana. Thriller/horror to gatunek po który bardzo rzadko sięgam, raczej gustuje w bardziej przyziemnych i radośniejszych powieściach, ale po przeczytaniu "Tarantuli" chyba się to zmieni. Pozornie wszystkie zaistniałe sytuacje nie pasują do siebie. Mamy bohaterów, ich tragiczne położenie, ale dopiero w ostatnich zdaniach książki wszystko się ze sobą połączy, a cała zagadka ukarze swoje rozwiązanie. Doceniam niewyobrażalną plastyczność umysłu, wyobraźnię i pomysłowość autora, którą widać w każdym szczególe i drobiazgu zarówno fabuły jak i konstrukcji bohaterów.
Poznajemy historie trzech bohaterów: chirurga plastycznego Richarda, uwięzionego w piwnicy Vincenta oraz uciekającego po napadzie na bank Alexa. Richard Lafarque to szanowany, bogaty chirurg plastyczny - znany i podziwiany. W swojej rezydencji przetrzymuje tajemniczą Ewę, kobietę piękną, małomówną i kuszącą. Jest samotna, mieszka w zamkniętym apartamencie i wykonuje wszystkie polecenia Richarda, nawet te uwłaczające jej godność takie jak sprzedaż własnego ciała na oczach swojego oprawcy. I w zasadzie jeśli chodzi o fabułę to tyle. Nie można więcej opowiedzieć, ponieważ byłoby to spoilerem i zniszczyło by wejście w tą historię. Czytelnik musi sam przechodzić przez akcję, dowiadywać się istotnych kwestii z życia bohaterów, poznać ich osobowości, dążenia i relacje międzyludzkie. Można się domyślać, że w jakiś sposób historie Vincenta, Ewy i Alexa się połączą, ale jak to się stanie, co się wydarzy, to czytelnik musi odsłonić sobie sam. Będzie zaskoczony, zdruzgotany i obrzydzony.
„Tarantula” budzi postrach, intryguje i jest niezwykle profesjonalnie zbudowana i opisana. Sami bohaterowie tworzą krąg tajemniczych powiązań, bestialstwa buchającego z ich ciał i makabryczności. Powoduje w czytelniku poczucie niebezpieczeństwa, niepokój, lęk przed nieznanym i momentami obrzydzenie. Na samą myśl mam ciągle gęsią skórkę na skórze. Pomimo jednak tych szkaradnych odczuć towarzyszyło mi także zaciekawienie, zafascynowanie bohaterami oraz współczucie. Autor pokazał jak toksyczna miłość, śmierć i tęsknota oraz emocje porywają człowieka do planowania i realizacji zemsty i to tak brutalnej i bezkompromisowej. Gdzie są granice wytrzymałości człowieka? Czy człowiek powinien decydować o losie drugiej istoty? Jak te wszystkie elementy łączą się w jedną układankę?
Podsumowując "Tarantula" to wstrząsająca, intrygująca i bardzo emocjonalna opowieść o zemście, o zmianach i o wymierzaniu sprawiedliwości w okrutny sposób. Nie można się wręcz od niej oderwać. Ma bardzo wnikliwie przedstawionych bohaterów, którzy w zawiły sposób się ze sobą łączą. Lektura obnaża najbardziej odrażające i makabryczne elementy naszego człowieczeństwa. Książka fenomenalna, o której nie da się zapomnieć. Dla wszystkich osób lubiących thrillery, psychologię i grozę w jednym polecam „Tarantulę”.

Szczerze powiem, że "Tarantula" to pierwsza książka w moim życiu podczas czytania, której robiłam przerażające miny i odwracałam głowę w momentach nieprzyjemnych (tak jak to robię podczas oglądania brutalnego filmu). Wiedziałam że „Tarantula” choć krótka treściowo, będzie bardzo wymagającą lekturą, ale kompletnie nie spodziewałam się takiego biegu sytuacji. Jestem bardzo...