Pamiętam jak kupiłam tą książkę ze względu na nazwisko autora (przypominało mi nazwisko frontmana Nirvany, haha).
Jest to pierwsza i prawdopodobnie jedyna książka tego autora, którą zakupiłam.

I. Bardzo podobał mi się pomysł z wynalezieniem leku na AIDS, ponieważ jestem bardzo za pomocą ludziom chorującym. Oryginalny i nietuzinkowy. Sam fakt, że dużo z bohaterów książki to homoseksualiści to wielki plus.

II. Dobrze rozegrana fabuła. Wątki, które na pozór nie mają ze sobą nic wspólnego łączą się na końcu w pełną całość tworząc fenomenalny i zaskakujący the end. Byłam mile zaskoczona dowiadując się, że jednak nie miałam racji w swoich podejrzeniach.

III. Historia Sary i jej męża była jak dla mnie zbędna. Oczywiście, trzeba było jakoś połączyć te wszystkie fakty, a ich związek to idealny łącznik, ale obeszłoby się bez niego. Nie był jakiś wspaniały, jak dla mnie Sara i Michael mogliby być zupełnie obcymi ludźmi, którzy na końcu jakoś się tam ze sobą łączą i byłoby ciekawiej.

IV. Od samego początku nie podobał mi się język jakim jest napisana ta książka. Nie mam pojęcia dlaczego, ale po prostu mi się nie podobał. Momentami autor próbował wprowadzić jakiś żart, jakąś nowinkę, co dawało marne skutki i denerwowało mnie.

V. Ciężko przebrnąć przez pierwsze strony. Bardzo źle się czyta, czym człowiek się zniechęca i ma ochotę odłożyć książkę na półkę i nie wracać do niej. Kiedy ja jednak przebrnęłam ten ciężki okres, książka pochłonęła mnie gwałtownie i skończyłam ją bardzo szybko. A to wszystko dlatego, że akcja przyspieszyła i coś się wreszcie działo!

VI. Homorozpruwacz. Tak się nazywał, prawda? (Czytałam tą książkę dość dawno, nie pamiętam dokładnie wszystkiego.) Ciekawy pomysł na ciekawą postać. Aczkolwiek denerwowała mnie brutalność jaką stosował wobec osób o innej orientacji seksualnej. Jestem na to szczególnie wyczulona, gdyż w naszym kraju homofobia wciąż jest "uprawiana", a starsze pokolenia wpajają młodszym, że ten kto kocha inaczej, jest zły i nie zgadza się to z wiarą chrześcijańską. Co za brednie! Oczywiście, mogłabym się tutaj rozpisać, co sądzę o takich ludziach, a co o osobach homo, ale tutaj opisuje się książkę, a nie własne poglądy.

VII. "AIDS choroba pedziów i narkomanów" - to zdanie działa na mnie jak płachta na byka. A niestety w tej książce autor prawie w ogóle nie zaprzeczył tej teorii! Napisano, że Michael zaraził się poprzez transfuzję krwi, ALE prasa ochrzciła go gejem! Był jeden z pacjentów kliniki, który zaraził się, bo był po prostu ćpunem i trzymał się tego, że jest hetero. Ale dlaczego Coben, żeby zaprzeczyć teorii wyżej wspomnianej, nie umieścił w klinice ani jednej kobiety chorej na AIDS bądź noszącej wirusa HIV? Byli tam sami mężczyźni, którym od samego początku przylepiono łatkę "pedał" lub "ćpun". Gdyby znalazły się tam kobiety (nawet w małej ilości) na pewno postawiłoby to sprawę w innym świetle i urzeczywistniło, że kobiety też mogą na to chorować! Bo AIDS, owszem, zarażamy się drogą płciową, ale jest to choroba obniżonej odporności układu odpornościowego i może zachorować KAŻDY! Nawet dzieci, noworodki, kiedy matka nosi w sobie HIV, ono też może je odziedziczyć. I co wtedy? Powiemy, że jest gejem, narkomanem? Bądźmy realistami.

Reasumując: książka na pozór wydaje się dobra, akcja rozgrywa się dobrze i zakończenie zaskakuje. Ale kiedy weźmie się pod uwagę takie rzeczy jak nie zmienienie toku myślenia homofobów treścią zawartą w środku okładki, powieść bardzo wiele traci. Można było inaczej wszystko pokazać, udowodnić, że nie tylko płeć męska poprzez swoją seksualność może zachorować na tą straszną chorobę.
Dlatego tylko 5 gwiazdek.

Pamiętam jak kupiłam tą książkę ze względu na nazwisko autora (przypominało mi nazwisko frontmana Nirvany, haha).
Jest to pierwsza i prawdopodobnie jedyna książka tego autora, którą zakupiłam.

I. Bardzo podobał mi się pomysł z wynalezieniem leku na AIDS, ponieważ jestem bardzo za pomocą ludziom chorującym. Oryginalny i nietuzinkowy. Sam fakt, że dużo z bohaterów książki to...