Gdy tylko w bibliotece, po około trzech tygodniach, pojawiły się "nowe" tomy Jeżycjady, nie czekając aż ktoś sprzątnie mi je spod nosa wypożyczyłam dwa, które wcześniej jakoś nie pokazywały się.
Co do "Żaby" nie miałam wielkich nadziei- podzielałam zdanie rodziny Borejko, miałam dość rodziny Schoppe, przez tego całego Fryderyka. Byłam jednak ciekawa, jak potoczy się cała sprawa z Różą oraz jaka jest główna bohaterka.

Tak więc zaczęłam czytać "Żabę" od razu, bo cóż innego można robić po nocach w ostatnie dni wakacji? I mile się zaskoczyłam, bo wprost nie mogłam się od tej powieści oderwać. Okazało się, że nie cała rodzina Schoppe jest taka sama- Żaba i Wolfi okazali się całkiem sympatyczni.

Główna bohaterka nazywa się Hildegarda Schoppe, ale nikt nie mówi do niej po imieniu (oprócz polonistki, pani Aurelii Bitner). W domu zwana jest Żabą, jak od pierwszych chwil życia mówił tak na nią starszy brat Fryderyk. W dzień przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, Hildegarda obchodzi swoje piętnaste urodziny. W ten sam dzień uczestniczy w wypadku, w wyniku którego następuje seria pewnych zdarzeń, dzięki którym Żaba uzyskuje pewną informację o swoim najstarszym bracie. Wszystko o czym się dowiedziała opowiada drugiemu bratu Wolfgangowi. Wspólny problem w dziwny sposób jednoczy rodzeństwo, które dotychczas nie miało najlepszych stosunków.

Podoba mi się, że w tym tomi pojawił się Piotrek Żeromski z tym swoim gadulstwem. Polubiłam go, chociaż czasem był z lekka denerwujący.

Z postaci, które pojawiły się ponownie jest też Aurelia Bitner, czyli nasza Genusia Pompke vel Bombke vel Trombke [...]. Spotkań z Aurelią w książkach Pani Musierowicz było, tak właściwie, trzy. Pierwsze w "Opium w rosole", gdzie jako kilkuletnia dziewczynka przychodziła na obiadki do sąsiadów. Z pozorów wesoła, ale tak naprawdę miała poważny problem, jakim była nieprzyjazna atmosfera w domu. Drugi raz w "Dziecku piątku" gdzie nieszczęśliwa po śmierci mamy, niezadowolona z nowego związku taty, pojechała wreszcie w wakacje do babci i tam poczuła się szczęśliwa. Wtedy też poznała swojego przyszłego męża- Konrada Bitnera. I teraz spotykamy się już nie z Aurelią Jedwabińską, a panią polonistką Bitner. I aż mi się wierzyć nie chce, że ta mała Genusia została teraz tak bardzo lubianą przez uczniów nauczycielką. Po prostu... oni dorastają, a my razem z nimi.

"Żabę" czytało się naprawdę świetnie. To teraz sięgam po "Sprężynę" ("Czarną polewkę" przeczytałam wcześniej) i wprost nie mogę się doczekać bystrej Łucji Pałys.

Gdy tylko w bibliotece, po około trzech tygodniach, pojawiły się "nowe" tomy Jeżycjady, nie czekając aż ktoś sprzątnie mi je spod nosa wypożyczyłam dwa, które wcześniej jakoś nie pokazywały się.
Co do "Żaby" nie miałam wielkich nadziei- podzielałam zdanie rodziny Borejko, miałam dość rodziny Schoppe, przez tego całego Fryderyka. Byłam jednak ciekawa, jak potoczy się cała...