W 1977 roku w szarą i niezbyt optymistyczną rzeczywistość PRL-u nieśmiało wkroczyła powieść „Szósta klepka”. Kilka lat później okazało się, że zapoczątkowała ona serię „Jeżycjada”, w której zaczytywała się niemal każda nastolatka.

Napisana z humorem „Szósta klepka” ukazuje czytelnikowi obraz rodziny uroczo nieidealnej, w której cieple każdy chętnie by się ogrzał. Mimo przystępnego języka powieści widać w tekście – oprócz sprawnego pióra – ogromną erudycję autorki. Skierowane głównie do młodzieży dzieło sprytnie i nienachalnie przemyca prawdy o świecie, wskazuje właściwe ścieżki i kreśli wyraźną granicę pomiędzy dobrem a złem. Zarówno projekt okładki, jak i ilustracje wewnątrz książki wykonała sama Małgorzata Musierowicz, która – nota bene – jest absolwentką Wydziału Malarstwa i Grafiki poznańskiej PWSSP.

Akcja powieści rozpoczyna się 10 grudnia 1975 roku. Główną bohaterką jest licealistka Celestyna Żak, zielonooka blondynka, nazywana Cesią lub – familiarnie, lecz niezbyt miło – Cielęciną. To sympatyczna, solidna, uczciwa i pracowita nastolatka, całkiem ładna, ale w swoich oczach uchodząca za banalną brzydulę. Nie przysparza rodzicom problemów, przez co zauważają ją o wiele rzadziej niż starszą córkę – piękną, pewną siebie i otoczoną wielbicielami studentkę Julię. Celestyna potulnie wykonuje swoje obowiązki domowe, których stale przybywa, ponieważ mama-artystka buja w obłokach, a leniwa Julia uważa się za zbyt ładną, by wykonywać tak prozaiczne czynności jak np. zmywanie naczyń. Pewne wsparcie zapewnia tylko ciocia Wiesia, która jednak pracuje zawodowo i samotnie wychowuje 6-letniego urwisa, Bobcia. Pozostali członkowie rodziny – ojciec i dziadek nastolatki – raczej nie angażują się w prowadzenie domu.

W szkole Cesia czuje się bardzo samotna; uczy się raczej dobrze, ale ma problem z zawarciem bliższej znajomości z kimkolwiek. Ma wrażenie, że nikt jej nie dostrzega,
i popada w coraz większe kompleksy. Dziewczyna nie jest świadoma tego, że ma cichego wielbiciela, Jurka Hajduka, który co prawda nie potrafi jeszcze sprecyzować swoich uczuć, ale wie, iż musi ją widywać jak najczęściej.

Jeśli myślicie, że to nudna powieść przypominająca telenowelę, jesteście w błędzie! Sytuacja Celestyny wkrótce się zmienia, a akcja nabiera rumieńców. Kolejne elementy fabuły – wyjątkowo oporna na wiedzę koleżanka, której trzeba pomóc w nauce, przypadkowo poznany młody mężczyzna, burzliwa dyskusja szkolna, w której pada o jedno słowo za dużo, a czyjeś uczucia zostają do głębi zranione, w końcu – niespodziewani goście z niemowlęciem, którym opiekować się musi (a jakże!) znowu Cesia, i jej niespodziewane rozterki sercowe – wszystko to zmusza naszą bohaterkę do przemyśleń i wniosków, dzięki którym z przeciętnej nastolatki, na którą nikt nie zwraca uwagi, ma szansę stać się interesującą młodą kobietą – inteligentną, oczytaną, zaradną i, co najważniejsze, dobrze znającą swoją wartość.

Celestyna wie, że trzeba stale dążyć do stawania się lepszą wersją siebie; podobnie jak jej mama twierdzi, że „(…) pracować nad sobą trzeba do końca życia, bo zawsze jeszcze można coś poprawić” (Małgorzata Musierowicz, "Szósta klepka", Wydawnictwo Akapit Press, Łódź 1997, s. 29). Zdaje sobie sprawę także z tego, że wszystko ma swoje konsekwencje: „Cokolwiek zrobię, będę to miała zapisane w historii życia, podobnie jak do historii choroby wpisuje się każdy drobiazg. Coś, co się już stało, stało się na zawsze. Minęło i już nie mogę tego zmienić. Niby nie ma, a jest. Ktoś o tym pamięta i ja o tym pamiętam, i nie można zrobić nic, żeby to wymazać” (tamże, s. 174) – mówi. A jednak okazuje się, że łatwiej się żyje, jeśli posiada się… szóstą klepkę. Nawet własne gafy i popełnione błędy mogą pójść dzięki niej w zapomnienie. Odkrycie, co jest tym „magicznym” elementem, pozostawmy czytelnikom.

W 1977 roku w szarą i niezbyt optymistyczną rzeczywistość PRL-u nieśmiało wkroczyła powieść „Szósta klepka”. Kilka lat później okazało się, że zapoczątkowała ona serię „Jeżycjada”, w której zaczytywała się niemal każda nastolatka.

Napisana z humorem „Szósta klepka” ukazuje czytelnikowi obraz rodziny uroczo nieidealnej, w której cieple każdy chętnie by się ogrzał. Mimo...