Maerad przeżyła zniszczenie Pellinoru. Po tym traumatycznym przeżyciu, dziewczyna trafia do Gilmanowego Sioła, gdzie musi od rana do nocy pracować fizycznie. Jeśli źle wykona swoją pracę, jest bita. Jedyna rzecz jaką posiada to lira na której uwielbia grać, a czynność tę wykonuje świetnie, lecz nikt nie wie, że Maerad posiada niewyobrażalnie wielki talent...
Dziewczyna sądzi, że jej życie już zawsze będzie polegało na ciężkiej pracy, niewielkim posiłku i spaniu w stajni z gospodarskimi zwierzętami. Wszystko odmienia się do czasu gdy pojawia się tajemniczy mężczyzna o imieniu Cadvan...
Cadvan wyjaśnia jej, że jest bardką. Kobietą, która posiada wielką moc i może wykorzystać jak chce oraz kiedy chce. Co prawda nie obudziła się w niej jeszcze Mowa bardów...
Cadvan proponuje Maerad, aby z nim uciekła. Dziewczyna nie może przecież resztę życia spędzić za murami Gilmanowego Sioła jako niewolnica. Jest bardzo utalentowana i posiada wielki dar, a to jeden z głównych powodów dla którego Cadvan i Maerad powinni uciec.
Młoda bardka podejmuje decyzję tego samego dnia, w którym poznała tajemniczego mężczyznę. Książka ma szybko rozwiniętą akcję, myślałam, że początek będzie znacznie dłuższy, ale tu byłam mile zaskoczona, co zachęciło mnie do dalszego czytania.
Maerad z Cadvanem długo muszą wędrować. Ich celem jest Norloch - szkoła, do której trafiają najlepsi i najbardziej wykształceni bardowie. Cadvan podejrzewa, że Maerad jest Jedyną, a to może oznaczać, że jej istnienie wiele wnosi w ludzkość... Będzie musiała walczyć z mrokiem oraz zwyciężać zło. Czy dziewczyna sobie poradzi? Czy uwierzy w swoją ogromną siłę i podejmie decyzję walki?
Na drodze do Norlochu spotyka ich wiele niebezpieczeństw. Wiele razy wystawieni na próbę, muszą nauczyć się ze sobą współpracować. Cadvan i Maerad zostają w końcu przyjaciółmi. Nie chcą się rozdzielać, podróżują i pomagają sobie, nawet w najtrudniejszych momentach.
Czy przyjaciele dotrą do celu? Czy Maerad jest Jedyną? Jak wielkie zmiany wnosi jej istnienie w życie Bardów...?

Pomysł na książkę był rewelacyjny, ale wykonanie beznadziejne. Powieść jest zbyt długa i bardzo nudna, a pomiędzy głównymi bohaterami nie ma żadnej miłości. W dodatku Maerad zachowuje się bardzo niedojrzale i prostacko. Minus za bohaterów i rozwinięcie akcji.
Rzecz dzieje się w bardzo odległych czasach, przez co język książki jest troszkę mniej nowoczesny. Powieść jest pisana w trzeciej osobie, więc nie jest to ani forma pamiętnika, ani dziennika.
"Dar" ciężko mi było dokończyć. Książkę czytałam ponad trzy miesiące i nie mogłam się doczekać happy endu. Okazuje się, że seria ma jeszcze troszkę tomów...
Po kolejne części na pewno nie sięgnę. Rozczarowałam się czytając tę powieść, bo spodziewałam się czegoś bardziej dynamicznego, romantycznego i zabawnego. Żadne z moich oczekiwań się nie spełniły, książki nie polecam.

Źródło recenzji: http://czytambokocham.bloog.pl/

Maerad przeżyła zniszczenie Pellinoru. Po tym traumatycznym przeżyciu, dziewczyna trafia do Gilmanowego Sioła, gdzie musi od rana do nocy pracować fizycznie. Jeśli źle wykona swoją pracę, jest bita. Jedyna rzecz jaką posiada to lira na której uwielbia grać, a czynność tę wykonuje świetnie, lecz nikt nie wie, że Maerad posiada niewyobrażalnie wielki talent...
Dziewczyna...