Autor pisał tę książkę 20 lat. Nie da się jej pochłaniać, jej treść nie jest kolorowa, poruszamy się tylko w odcieniach czerni i bieli.

„Suttree wśród innych, smutne dzieci losu, których domem jest świat, (…)”

Muszę powiedzieć, że Cormac McCarthy jest mistrzem słowa, jego powieści są pełne metafor, włada językiem, słowem w tak piękny sposób, ach brak mi tych właśnie słów. Powiem jednak może tyle, że jest takim moim osobistym (tak bym chciała) MISTRZEM SŁOWA, właśnie tak, mimo, że mamy kilkukrotnie do czynienia z wulgarnym językiem, ale taka jest tu rzeczywistość, a autor tak umiejętnie manewruje między tymi skrajnościami językowymi.
Czy poznałam Suttree’go? Tak? Nie? Nie wiem. Raczej nie. Czy zrozumiałam motywy jego działania? Jak wiele mówi nam o nim McCarthy? Książka jest pełna wątpliwości. Czy ją polecam, nie wiem, zależy kto na co liczy, ponieważ akcji tu nie ma, a jednak od tej rzeczywistości możemy często dostać po twarzy, to książka, której nie zapomnisz po dniu, miesiącu, ani po latach.

Autor pisał tę książkę 20 lat. Nie da się jej pochłaniać, jej treść nie jest kolorowa, poruszamy się tylko w odcieniach czerni i bieli.

„Suttree wśród innych, smutne dzieci losu, których domem jest świat, (…)”

Muszę powiedzieć, że Cormac McCarthy jest mistrzem słowa, jego powieści są pełne metafor, włada językiem, słowem w tak piękny sposób, ach brak mi tych właśnie słów....