Oceniam oba tomy - książka sama w sobie nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych powieści. Postaci są dość nijakie, akcja toczy się bardzo powoli i odczuwałem znużenie podczas czytania. Zdecydowanie wolałbym przeczytać jeszcze raz "Lalkę" niż wracać do tej powieści (porównanie wynika z podobnej daty publikacji i z podobnej długości)

Oceniam oba tomy - książka sama w sobie nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych powieści. Postaci są dość nijakie, akcja toczy się bardzo powoli i odczuwałem znużenie podczas czytania. Zdecydowanie wolałbym przeczytać jeszcze raz "Lalkę" niż wracać do tej powieści (porównanie wynika z podobnej daty publikacji i z podobnej długości)

W literaturze hiszpańskiej to dzieło wybitne, klasyka, napisane w latach 80. XIX wieku przez autora ukrywającego się pod pseudonimem, choć wiadomo, o kogo chodzi. W sumie nic dziwnego, bo jak na tamten czas "Regentka" uchodziła za powieść obrazoburczą, bo punktującą wady i obłudę społeczeństwa katolickiego. Zresztą nie tylko religijność poddana jest tu analizie, ale i cała moralność z niej wynikająca. Pierwszy tom obejmuje akcją zaledwie trzy dni, za to z licznymi retrospekcjami i dygresjami, przez co nie należy do łatwych w czytaniu. Liczne wątki, odwołania, zgłębianie charakterów postaci sprawiają, że czytelnik ma wrażenie wkraczania do coraz ciemniejszego lasu. Niemniej jednak to rzecz godna polecenia, bowiem w ostateczności dochodzimy do konkluzji, że w relacjach między ludźmi, szczególnie na szczytach władzy, wciąż dzieje się tak samo jak w powieści Leopoldo Alasa.

W literaturze hiszpańskiej to dzieło wybitne, klasyka, napisane w latach 80. XIX wieku przez autora ukrywającego się pod pseudonimem, choć wiadomo, o kogo chodzi. W sumie nic dziwnego, bo jak na tamten czas "Regentka" uchodziła za powieść obrazoburczą, bo punktującą wady i obłudę społeczeństwa katolickiego. Zresztą nie tylko religijność poddana jest tu analizie, ale i cała...

Po pierwsze: nie potrafię ocenić tylko jednego tomu... Jakoś sobie tego nie wyobrażam, dla mnie "Regentka" ma ponad 1100 stron i jest dziełem, które budzi skrajne emocje.

Rozumiem, dlaczego taka niska ocena. Jest to powieść, która się dłuży, ma wiele opisów, momentami trudny język, a i tytułowa bohaterka zdecydowanie nie jest moją ulubioną... ALE! Nie bez powodu mówi się, że "Regentka" jest drugim arcydziełem hiszpańskiej powieści zaraz po "Don Kiszocie". Trzeba pamiętać, w jakim czasie została napisana. Jest tu zawarta cała krytyka społeczeństwa u schyłku XIX wieku w Hiszpanii. Gdybym miała po kolei pisać kogo reprezentuje każda postać, nie starczyłoby dnia, podobno jest ich ponad 150.

Podsumowując krótko, warto przeczytać, ale nie każdy znajdzie coś dla siebie. To nie jest powieść na wieczory po ciężkim dniu. Myślę, że się nie pomylę stwierdzając, że potrzeba dużej wytrwałości, aby dojść do końca.

Po pierwsze: nie potrafię ocenić tylko jednego tomu... Jakoś sobie tego nie wyobrażam, dla mnie "Regentka" ma ponad 1100 stron i jest dziełem, które budzi skrajne emocje.

Rozumiem, dlaczego taka niska ocena. Jest to powieść, która się dłuży, ma wiele opisów, momentami trudny język, a i tytułowa bohaterka zdecydowanie nie jest moją ulubioną... ALE! Nie bez powodu mówi się,...

Zabierając się za pisanie tej recenzji zaznaczam że będzie ona o całej powieści czyli około tysiąca stron.
Po raz pierwszy nie wiem jaką ocenić gwiazdkami to co przeczytałam. Z jednej strony książkę czyta się ciężko, temat też jest prozaiczny, a z drugiej strony nie można oprzeć się wrażeniu że nie doczytawszy do końca coś ważnego nam umknie.
Powieść napisana pod koniec XIX w. jest dzieckiem owej epoki romansu i właśnie on jest tematem głównym, jednak uważny czytelnik znajdzie w "Regentce" coś bardziej głębokiego niż namiętność i scenerię dziewiętnastowiecznego miasta prowincjonalnego w Hiszpanii. Mnie najbardziej poruszyła głęboka analiza istoty bohaterów i uderzył fakt jak niektóre prawa moralne oraz mentalność ludzi nie zmieniła się na przestrzeni półtora wieku. Autor wprowadza do powieści wątki nadal aktualne do tego stopnia iż w niektóre postacie to nomen omen ludzie których znam, a moralność mieszkańców Starego Grodu jest nam wszystkim znana z obserwacji własnego środowiska.
Książka tak jak już wspomniałam nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Zmusza do uważnego czytania, niektórych fragmentów nawet ponownie. Autor używa też wielu retrospekcji tak że trudno potem wrócić do głównego nurtu wydarzeń.
Nie jest to na pewno lektura dla relaksu, dlatego polecam tylko tym ,którzy wolą coś cięższego.

Zabierając się za pisanie tej recenzji zaznaczam że będzie ona o całej powieści czyli około tysiąca stron.
Po raz pierwszy nie wiem jaką ocenić gwiazdkami to co przeczytałam. Z jednej strony książkę czyta się ciężko, temat też jest prozaiczny, a z drugiej strony nie można oprzeć się wrażeniu że nie doczytawszy do końca coś ważnego nam umknie.
Powieść napisana pod koniec XIX...

Przychylam się do głosów poniższych, że książka coś w sobie ma, choć całościowo czegoś brakuje. Ale za "całokształt", czyli klimat opowieści i charaktery bohaterów ode mnie siedem gwiazdek.

Przychylam się do głosów poniższych, że książka coś w sobie ma, choć całościowo czegoś brakuje. Ale za "całokształt", czyli klimat opowieści i charaktery bohaterów ode mnie siedem gwiazdek.