Hiszpański pisarz, publicysta i krytyk literacki.
Dzieciństwo spędził w León i Guadalajarze. W wieku 13 lat rozpoczął edukację w Oviedo, gdzie ukończył studia i rozpoczął pracę jako prawnik. Lata 1871–1878 spędził w Madrycie pracując jako dziennikarz. Tutaj też obronił pracę doktorską zatytułowaną "Prawo i moralność" (El Derecho y la Moralidad). Następnie przez rok wykładał w Saragossie, by wreszcie w roku 1883 objąć katedrę prawa rzymskiego na uniwersytecie w Oviedo.
Clarín był autorem powieści psychologiczno-obyczajowych, opowiadań o charakterze refleksyjnym i dramatów oraz licznych esejów literackich. Był głównym przedstawicielem XIX-wiecznego realizmu hiszpańskiego. W swoich utworach występował w obronie demokracji, postępu i tolerancji religijnej. W narracji stosował charakterystyczne dla XIX-wiecznej prozy realistycznej środki stylistyczne, m.in. monolog wewnętrzny.
Najbardziej zasłynął jednak jako bezkompromisowy krytyk literacki. Jego uszczypliwe a często i zjadliwe artykuły, zwane eufemistycznie "gawędami" (paliques), w których dawał wyraz swoim liberalnym i antyklerykalnym poglądom, stanowiły w Hiszpanii głos, z którym się liczono i którego się obawiano. To te artykuły przysporzyły mu sławy, ale równocześnie i wielu wrogów w świecie literatury.
DYSKUSJE