Odniosę się najpierw do wcześniejszych opinii.
Nie uważam tak jak poprzedzający mnie recenzenci, że Aleksander Sołżenicyn wylewa z siebie bliżej nieuzasadnioną pychę, a sława odebrała mu zdrowy rozsądek. Jest po prostu osobistością, której nie da się w żaden sposób postawić po jednej lub po drugiej stronie barykady. Mało tego, jako człowiek, który doznał tyle cierpienia ze strony najbardziej zbrodniczego systemu świata nienawidzi komunizmu jako ideologii, a nie jedynie jego upośledzonej strony która dopuściła się "błędów i wypaczeń". Na Zachodzie, który chciał wykorzystać pisarza jedynie jako maskotkę do prowadzenia zimnej wojny z ZSRR, Sołżenicyn nie mógł się odnaleźć o czym otwarcie mówi. Męczyły go także: flesze, oblegający reporterzy, tłumy, maniacy i politycy próbujący sobie nim wytrzeć "gębę". Czy to jest człowiek "nazbyt pewny siebie"?
Co mi się nie podobało w tej książce? Spodziewałam się dobrej publicystyki, podczas gdy warte zapamiętania bon mot'y można policzyć na palcach jednej ręki. "Wpadło ziarno między żarna" to po prostu opowieść o życiu Sołżenicyna na emigracji, jego podróżach (w niezbyt interesujący sposób przedstawionych) i zmaganiach z KGB, a także zwykłymi hienami, mieniącymi się tytułem "przyjaciel", a próbującymi wybić się na nazwisku wielkiego Rosjanina. Pozycja znośna, ale niezbyt interesująca w moim subiektywnym odczuciu.

Odniosę się najpierw do wcześniejszych opinii.
Nie uważam tak jak poprzedzający mnie recenzenci, że Aleksander Sołżenicyn wylewa z siebie bliżej nieuzasadnioną pychę, a sława odebrała mu zdrowy rozsądek. Jest po prostu osobistością, której nie da się w żaden sposób postawić po jednej lub po drugiej stronie barykady. Mało tego, jako człowiek, który doznał tyle cierpienia ze...