Polski uczony, profesor ekonomii, prawnik, pisarz i sowietolog. W okresie międzywojennym związany z Uniwersytetem Stefana Batorego w Wilnie, zajmował się analizą gospodarki radzieckiej, a także niemieckiej. Był członkiem Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej - niezależnej od państwa placówki badawczej. Zajmował się studiami porównawczymi gospodarek ZSRR i III Rzeszy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Poprzez obóz przejściowy w Putywlu trafił do Kozielska. 29.04.1940 został wraz z grupą innych jeńców wywieziony z Kozielska do stacji Gniezdowo koło Katynia, gdzie nieoczekiwanie wycofano go z dalszego transportu i pozostawiono w pociągu, podczas gdy pozostałych oficerów wyprowadzono. Przez mały otwór pod sufitem wagonu obserwował, jak wyprowadzonych umieszczano w autobusach z oknami zasmarowanymi wapnem i wywożono dalej w nieznanym kierunku. Trafił kolejno do więzienia w Smoleńsku i w Moskwie. Po śledztwie został za prowadzenie badań nad gospodarką ZSRR skazany na 8 lat łagru. W 1941 r., w ramach tzw. "amnestii" w wyniku układu Sikorski-Majski zwolniony z obozu, ale jako jedyny żyjący polski pośredni świadek zbrodni katyńskiej natychmiast wyłączony przez NKWD z kategorii "amnestionowanych" i odesłany z powrotem do łagru. Energiczne zabiegi rządu RP i ambasadora Kota doprowadziły do ostatecznego odzyskania przez Swianiewicza wolności. Złożył polskim władzom obszerną relację dotyczącą pobytu w Kozielsku. Pomimo prób uniemożliwienia wyjazdu przez władze radzieckie opuścił ZSRR w lipcu 1942. Po wojnie mieszkał w Londynie, co łączył z pracą i wykładami w Indonezji, Stanach Zjednoczonych (USA) i Kanadzie. Najdłużej był związany z Saint Mary's University w Halifaksie.