"Nie ma lepszego sposobu, żeby coś powiedzieć, niż własne świadectwo."

Lubię książki poruszające problemy z jakimi na co dzień borykają się ludzie. Czasem nawet najlepsza fikcja literacka nie potrafi tak zszokować i skłonić do refleksji, jak historie pisane przez samo życie. Często w bohaterach takich książek możemy odnaleźć samych siebie i własne problemy. Możemy też otworzyć oczy na pewne trudne sprawy, które często się przemilcza. Jeden z takich właśnie trudnych tematów, jakim jest alkoholizm wśród księży, porusza w swojej książce Stanisław Zasada.

Praktycznie już od pierwszych stron stajemy się cichymi świadkami bardzo osobistych wyznań mężczyzn, którzy swoje życie postanowili poświęcić Bogu. Opowiadają jak wpadli w nałóg i co alkohol zrobił z ich życiem. Nie usprawiedliwiają się, nie tłumaczą. Wielu z nich dotknęło samego dna. Alkoholizm doprowadził ich do zaniedbywania obowiązków, zmusił do ciągłych zmian parafii i przenoszenia się z miejsca na miejsce. Wielu z nich było na leczeniu odwykowym, ale nie wszystkim udało się wygrać z chorobą. Niektórzy pomimo, że od kilku lat zachowują trzeźwość, codziennie walczą ze sobą żeby nie sięgnąć po kieliszek. Dla księży alkoholików każdy dzień to wyzwanie, próba charakteru i siły woli.

Pewnie niejeden z nas nawet nie może sobie wyobrazić jak ksiądz, który powinien być wzorem wszelkich cnót, świecić przykładem i być autorytetem moralnym, może być nałogowym pijakiem. Jak może pouczać innych, mówić jak należy postępować, skoro sam nie jest doskonały. Pozostaje jednak pytania, czy nasz obraz księdza nie jest zbyt wyidealizowany? Czy nie za wiele oczekujemy od kogoś, kto w końcu tak jak my jest tylko człowiekiem i ma prawo do upadku, zagubienia się, do popełniania błędów.

Książka nie tylko odkrywa wstydliwą prawdę o alkoholizmie wśród księży, ale przede wszystkim pozwala ten problem lepiej zrozumieć. Nagle zaczynamy patrzeć na duchownych jak na zwyczajnych ludzi, a nie jak na wybrańców, którzy muszą być doskonali. Często ich problemy alkoholowe wynikają z nadmiaru obowiązków, niezrozumienia i samotności. Zdają sobie sprawę z odpowiedzialności, jaka na nich ciąży i dlatego kiedy uświadomią sobie, że wpadli w nałóg, czują, że zawiedli nie tylko samych siebie, ale też wiernych.

Wyznania księży alkoholików to na pewno książka oryginalna i kontrowersyjna. Wielu czytelników z pewnością zszokuje, zadziwi, może nawet zbulwersuje, ale jestem przekonana, że znajdzie się też wiele osób, które spojrzą na ten problem z zupełnie innej, nowej perspektywy. Prawda jest tu podana bez zbędnych komentarzy i wzbudzania niepotrzebnej sensacji. Nie ma tu krytykowania i oceniania postaw czy zachowań. Bardzo podoba mi się, że autor usunął się praktycznie całkowicie na bok i pozwolił mówić księżom. Dzięki temu poznajemy prawdę i sami możemy się do niej ustosunkować. Myślę, że jest to bardzo ważna lekcja dla każdego.

"Nie ma lepszego sposobu, żeby coś powiedzieć, niż własne świadectwo."

Lubię książki poruszające problemy z jakimi na co dzień borykają się ludzie. Czasem nawet najlepsza fikcja literacka nie potrafi tak zszokować i skłonić do refleksji, jak historie pisane przez samo życie. Często w bohaterach takich książek możemy odnaleźć samych siebie i własne problemy. Możemy też...