Marc Eliot od początku twierdzi, że w przeciwieństwie do swoich poprzedników ujawni nieznane fakty z życia Disneya, dzięki czemu ukaże jego prawdziwy obraz - ergo insynuuje, że będzie obiektywny. O ile z tym pierwszym mu chyba wyszło (chociaż nie mam porównania z innymi biografiami), o tyle z obiektywizmem się zdecydowanie rozmija. Autor tak bardzo skupił się i podekscytował demontowaniem legendy Disneya, że wyszedł mu znowu obraz czarno-biały tylko z drugiej strony medalu. Nowa karykatura. Prosta rzecz - fakty, które można było przedstawić bez żadnego emocjonalnego zabarwienia, albo które mogły świadczyć nawet na korzyść wujka Walta, odwracał przeciwko niemu, opatrując odpowiednim komentarzem. Disney w jego krzywym zwierciadle jest lekko sfiksowanym, niespełnionym, sfrustrowanym człowiekiem, który swój sukces zawdzięcza szczęściu i pracy innych. Za dużo behawioryzmu, za mało psychologizmu. Cenię to, że autor dotarł do nieznanych informacji, że rzucił na amerykańskiego bohatera nowe światło i że zerwał z gloryfikacją, ale za bardzo rzucało się w oczy to, co o nim sądzi. Ponadto popełniał irytujące błędy w chronologiczności, podając czasem różne daty.
Co do Disneya - chyba mnie trochę rozczarował. Ale jeśli spędził życie kreując samego siebie i w dodatku robił to dobrze, to cóż w tym złego? Tylko go podziwiać. W dodatku filmy przedstawiają jego koncepcje, jego wrażliwość i jego duszę. Czyli jednak zasłużył na swoją legendę.

Marc Eliot od początku twierdzi, że w przeciwieństwie do swoich poprzedników ujawni nieznane fakty z życia Disneya, dzięki czemu ukaże jego prawdziwy obraz - ergo insynuuje, że będzie obiektywny. O ile z tym pierwszym mu chyba wyszło (chociaż nie mam porównania z innymi biografiami), o tyle z obiektywizmem się zdecydowanie rozmija. Autor tak bardzo skupił się i...