Indyjskie "Przeminęło z Wiatrem", czyli coś jak "Duma i Uprzedzenie" w klimacie Bollywood. Z jednej strony odrzuca, z drugiej kusi. Dałam się skusić i nie żałuję. To porządnie napisana, wielowątkowa powieść o tym, co dzieje się z duszą człowieka, który żyje złudzeniami tak nieuchwytnymi jak tajemniczy kwiat bambusa i nie zauważa, że teraźniejszość przecieka mu między palcami.

Przede wszystkim nie zgadzam się z opiniami ludzi, którzy twierdzą, że obie powieści łączy tylko plantacja i wielka miłość. Mamy tu cały szereg wspólnych motywów - ślicznotkę, która wyprzedza swoje czasy i umiejętnie prowadzi interesy, miłość do ziemi i heroiczną walkę o jej utrzymanie, a także uczucie do jedynego mężczyzny, który jest poza zasięgiem. Te puzzle są inaczej ułożone, ale wypływa z nich podobne przesłanie - karmienie się złudzeniami to jak śmierć za życia.

Główna bohaterka, Dewi, to mała indyjska piękność, która przeżywa beztroskie dzieciństwo w Kodagu, jednym z najbardziej malowniczych regionów Indii. Zmarłą przedwcześnie matkę zastępują jej dziadkowie i ojciec, dla którego córka jest największym skarbem. Dewi jest szczęśliwa. Ma wspaniałego przyjaciela, Dewannę, postępową rodzinę, która pozwala jej się kształcić. Pewnego dnia poznaje Maću, kuzyna Dewanny, który jako pierwszy od wielu lat zdołał zabić tygrysa. Zakochuje się w nim ze wzajemnością i czeka na oficjalne oświadczyny. Niestety sprawy komplikują się, kiedy zakochany w Dewi Dewanna staje się ofiarą przemocy w szkole wyższej. W efekcie szczególnie brutalnego nękania wpada w amok, pod wpływem którego wraca do domu i brutalnie gwałci swoją ukochaną przyjaciółkę. Załamana dziewczyna musi wyjść za niego za mąż i urodzić dziecko, które zostało w tym akcie poczęte. Gorycz, która zagościła w jej sercu sprawia, że nie docenia starań męża i syna, przez resztę życia skupia się tylko na tym, żeby poprawić byt rodziny i po latach zostaje bogatą plantatorką kawy. Nic jednak nie jest w stanie zapewnić jej szczęścia, które straciła z winy męża.

Oprócz losów Dewi autorka w bardzo malowniczy sposób przedstawiła też cały szereg wątków pobocznych, takich jak próby nawracania Hindusów na chrześcijaństwo, tradycyjne obrzędy regionu Kodagu i realia życia w Indiach epoki kolonialnej. Nie jestem pewna, na ile powieść odzwierciedla rzeczywistość, bo z opisów codzienności misji i plantatorów wynika, że wszystkim żyło się dobrze, a ruch niepodległościowy wziął się właściwie znikąd i nie przyniósł niczego dobrego. Nie wydaje mi się to wiarygodne, bo przecież zalążkiem dążeń niepodległościowych są zawsze złe warunki życia pod rządami zwierzchnika. Autorka trafnie poddała w wątpliwość przynależność narodowościową ludzi, którzy w koloniach spędzili całe życie i poświęcili się działalności na rzecz rozwoju tych rejonów, a następnie przez wzgląd na kolor skóry zostali zmuszeni do wyjazdu do nieznanej ojczyzny. Nie ma w tej powieści jednak ani słowa o niedoli tych, którzy nie mieli dość pieniędzy, by wkupić się w łaski białych państwa.

Nie mam natomiast zastrzeżeń co do sposobu, w jaki opisane zostało Kodagu. Karty powieści tętnią wręcz oszałamiającymi kolorami, od razu można się zorientować, że autorka dobrze zna i szczerze kocha strony, w których osadziła akcję. W mojej głowie powstał obraz bajkowej krainy, do której na pewno chciałabym się wybrać, jeśli kiedyś zdecyduję się na podróż do magicznych Indii.

Indyjskie "Przeminęło z Wiatrem", czyli coś jak "Duma i Uprzedzenie" w klimacie Bollywood. Z jednej strony odrzuca, z drugiej kusi. Dałam się skusić i nie żałuję. To porządnie napisana, wielowątkowa powieść o tym, co dzieje się z duszą człowieka, który żyje złudzeniami tak nieuchwytnymi jak tajemniczy kwiat bambusa i nie zauważa, że teraźniejszość przecieka mu między...