Moja pierwsza myśl, gdy zabieram się do napisania kilku zdań o tej książce, brzmi: to jest książka filozoficzna, która daje chwilę wytchnienia. Nie jestem filozofem, wręcz mi do niego daleko. Trudno czyta mi się dzieła filozoficzne, stąd do "Duchowości ateistycznej" podchodziłem nieco ostrożnie. Myślałem, że czeka mnie swoista czytelnicza przeprawa, ale autor pomyślał o takich czytelnikach jak ja. Teorie i idee, których przytacza dużo, podaje naprawdę przystępnie, nie powołuje się na innych filozofów bez słowa wyjaśnienia, jakby każdy wiedział, o co chodzi w pojęciu takim-a-takim autorstwa tego-a-tego. Do tego dodaje swoje doświadczenie co sprawia, że książka wydaje się dość intymna. Nie widzę za nią samego umysłu, tak jak często to widzę czytając filozofów, tylko człowieka. Wreszcie sam temat jest - całe szczęście, że jest poruszony. Duchowość ateisty to trochę jak odwrotność yeti - jest, ale każdy udaje że nie widział. Dobrym przykładem jest choćby reakcja wierzącego znajomego kiedy powiedziałem mu, jaką książkę czytam - "a to dobre, czego jeszcze nie wymyślą". Jakby duchowość jako taka była zarezerwowana tylko dla wierzących w Boga. A tymczasem, nie jest.

Moja pierwsza myśl, gdy zabieram się do napisania kilku zdań o tej książce, brzmi: to jest książka filozoficzna, która daje chwilę wytchnienia. Nie jestem filozofem, wręcz mi do niego daleko. Trudno czyta mi się dzieła filozoficzne, stąd do "Duchowości ateistycznej" podchodziłem nieco ostrożnie. Myślałem, że czeka mnie swoista czytelnicza przeprawa, ale autor pomyślał o...