Narratorem jest już starsza wiekiem Irena przeglądająca swój pamiętnik z czasów dzieciństwa. Wyrywkowo czyta swoje stare wpisy i wspomina rodzinę, guwernantkę, dom przy Smolnej i swoją pierwszą młodzieńczą (nieszczęśliwą) miłość.

Irenka w swoim dzienniku opisuje życie swojej rodziny podczas okupacji, zmagania z nauką, relacje z innymi. To uważny obserwator – bez trudu rozpoznaje uczucia rodziny i relacje pomiędzy jej członkami. Jest też zakompleksiona. Zazdrości swojej siostrze Halszce urody, ale przede wszystkim tego, że jest ona od niej starsza. Halszka podczas wojny wykonuje odpowiedzialne zadania, Irenka zaś (między innymi z racji swojego wieku) uważa się za brzydszą, bezużyteczną i gorszą.

Siesicka oprócz wątku wojennych losów głównej bohaterki wprowadziła do swojej powieści tematy dotyczące współczesnych nastolatków, takie jak zaburzenia odżywiania czy nastoletnie uczucia. Jednak wątek współczesny nie jest tak ujmujący i wzruszający jak wojenne losy bohaterów. Irenka i jej rodzeństwo zdecydowanie bardziej przypadli mi do gustu niż Weronika i jej córka Zosia.

Jest to opowieść o tym jak przeszłość splata się z przeszłością. O losach zamożnej warszawskiej rodziny, której życie podczas II wojny światowej zmienia się o 180 stopni. Także o poszukiwaniu siebie w minionych pokoleniach. Subtelna, poetycka, nieco sentymentalna. Polecam, można się wzruszyć.

Narratorem jest już starsza wiekiem Irena przeglądająca swój pamiętnik z czasów dzieciństwa. Wyrywkowo czyta swoje stare wpisy i wspomina rodzinę, guwernantkę, dom przy Smolnej i swoją pierwszą młodzieńczą (nieszczęśliwą) miłość.

Irenka w swoim dzienniku opisuje życie swojej rodziny podczas okupacji, zmagania z nauką, relacje z innymi. To uważny obserwator – bez trudu...