Zaakceptować nowe życie.
Utrata pamięci na pewno nie jest czymś lekkim i przekonuje się o tym Naomi, która za nic w świecie nie może przypomnieć sobie czterech ostatnich lat swojego życia. I chociaż każdy stara się jak może by jej w tym pomóc, to każdy przecież ma swą własną wersję wydarzeń.
Lekka, bardzo przyjemna i niezobowiązująca powieść - dobra na takie upalne dni. Czyta się ją nieprawdopodobnie szybko przez swobodny styl pisarski i ciągłą akcję. Co prawda, miałam zupełnie inne wyobrażenie po przeczytaniu krótkiego streszczenia z tyłu książki, ale nie czuję żadnego rozczarowania, nawet jestem mile zaskoczona.
"Zapomniałam, że cię kocham" skupia się nie tyle na próbie przypomnienia sobie przeszłości, co po prostu zaakceptowania tego nowego życia,radzenia sobie w nim i poznawania siebie. Głównie jednak raczej opowiada o młodzieńczej miłości, zakochiwaniu się, poznawaniu drugiego człowieka. Jest to też książka z fotografią - gdyż główna bohaterka ma do niej zamiłowanie. Oczekiwałam, że James będzie bardziej złym chłopcem niż w rzeczywistości był, za to postać Willa bardzo przypadła mi do gustu - był takim typowym przyjacielem, z którym można pogadać o niczym (choćby o piosenkach, na których wyraźnie miał bzika) - i chyba każdy z nas chciałby kogoś takiego mieć w swoim życiu.
Ogólnie myślę, że warto ją przeczytać.

PS: Czy to przypadek, że po skończeniu "Zapomniałam, że cię kocham", zobaczyłam na niebie chmurę w kształcie spadającej głową w dół dziewczyny?

Zaakceptować nowe życie.
Utrata pamięci na pewno nie jest czymś lekkim i przekonuje się o tym Naomi, która za nic w świecie nie może przypomnieć sobie czterech ostatnich lat swojego życia. I chociaż każdy stara się jak może by jej w tym pomóc, to każdy przecież ma swą własną wersję wydarzeń.
Lekka, bardzo przyjemna i niezobowiązująca powieść - dobra na takie upalne dni....