Czuję się oszukana. Sądząc po laudacjach, tytule tomu i aurze, jaka unosiła się nad tą książką, liczyłam na interesującą lekturę, łączącą dzięki lekkiemu pióru w udatny sposób kulturę wysoką i tą z półki "pop". Tymczasem pióro okazało się tak ciężkie, a jego kaliber tak ogromny, że sama wręczyłabym sobie Nike za dotrwanie do końca.

Niewiele tu jest z kultury masowej poza luźnym, ale trochę niezrozumiałym nawiązaniem do facebooka i może znaną z rubryk sportowych postacią (a właściwie twarzą) Beenhakkera (to był zresztą jedyny esej, po którym się uśmiechnęłam - genialne ironiczne zdanie podsumowujące!). To nie jest książka dla zwykłych śmiertelników, ale polonistów przygotowujących się do egzaminu z teorii literatury (wiem coś o tym, bo swego czasu się przygotowywałam) lub uczących się, czym jest gatunek zwany esejem. Ilość słów zaczerpniętych ze słownika terminów literackich oraz wyrazów obcych jest przytłaczająca, przez co kontakt z tą książką był dla mnie bardzo męczący.

To, że Bieńczyk zawiódł moje oczekiwania nie odbiera oczywiście wartości pisanym przez niego esejom. Nie można mu odmówić erudycji, inteligencji, wnikliwości i prawdziwie humanistycznego zacięcia w postrzeganiu świata. Dlatego ja, preferująca lekturę w nurcie dionizyjskim (emocjami i "brzuchem") niż apollińskim (na surowo, intelektem) miałam problem z oceną i z tego powodu wstrzeliłam się w sam środek skali.

Moim zdaniem, mimo kilku tematów "z życia" (sport, kajaki, wino) jest to pozycja bardzo specjalistyczna, która w księgarniach powinna się znajdować na półce z napisem: teoria literatury.

Czuję, że dałam się (autorowi? wydawcy? jurorom Nike? )zrobić w balona.

Czuję się oszukana. Sądząc po laudacjach, tytule tomu i aurze, jaka unosiła się nad tą książką, liczyłam na interesującą lekturę, łączącą dzięki lekkiemu pióru w udatny sposób kulturę wysoką i tą z półki "pop". Tymczasem pióro okazało się tak ciężkie, a jego kaliber tak ogromny, że sama wręczyłabym sobie Nike za dotrwanie do końca.

Niewiele tu jest z kultury masowej poza...