Czytając ostatnie zdanie "Rzymu" poczułam lekki niedosyt, że to już koniec. Dlatego z ogromną przyjemnością sięgnęłam po kontynuację. W poprzedniej części mogliśmy śledzić perypetie tego samego rodu od czasów prehistorycznych, aż po schyłek republiki i przejęcie władzy przez Oktawiana. W owym rodzie z pokolenia na pokolenie przykazywany zostaje talizman - fascinum, który chroni noszące je osoby. Nie inaczej jest w drugiej części. Amulet wciąż towarzyszy bohaterom i jest świadkiem wielu wydarzeń. "Cesarstwo" opowiada o życiu w Rzymie od panowania Oktawiana Augusta, pierwszego z cesarzy, do złotego wieku Hadraiana - w latach 14-141 po Chrystusie - właśnie na kanwie losów patrycjuszowskiej linii Pinariuszów.

Jeśli chodzi o wydanie, to zachowany jest ten sam wysoki poziom. Twarda okładka z obwolutą, pozłacane litery na czarnym tle, szycie i kremowy, imitujący szlachetną starość papier. Dlatego lubię takie książki, które oprócz walorów intelektualnych, sprawiają jeszcze przyjemność zmysłom wzroku i dotyku.

Pozycja jest podzielona na cztery rozdziały, poświęcone przygodom przedstawicieli kolejnych pokoleń rzymskiego rodu – Lucjusza, bliźniaków Tytusa i Kesa, kolejnego Lucjusza oraz Marka. Wraz z końcem republiki i nastaniem autokratycznych rządów w Rzymie wiele się zmienia, wszystko teraz kręci się wokół cesarzy: ich charakterów, życia rodzinnego, preferencji seksualnych, ich często ekstrawaganckiego stylu życia i nierzadko gwałtownej śmierci, taki "cezarocentryzm".

I w porównaniu z pierwszą częścią, jest tu wiele fragmentów szokujących. Namiętności i trudne wybory jakie targały bohaterami "Rzymu", zostały tu zastąpione scenami brutalnymi. Lucjusz, potem Tytus i Kseo, syn Tytusa-Lucjusz, Marek wszyscy są blisko dworu cesarskiego, mają więc informacje z pierwszej ręki o tym, co w rzymskiej polityce się dzieje. Często są świadkami lub wręcz uczestniczą w ekstremalnych pomysłach cesarzy. A trzeba przyznać, że cesarzom wyobraźni nie brakowało i tylko prześcigali się w swoich dziwactwach i okrucieństwach. Z resztą nie tylko cesarzom, Rzymianie uwielbiali igrzyska, przedstawiania i żądni byli emocji. Tu mistrzostwo Saylora, moim zdaniem, w wykreowaniu postaci Kaliguli i Hadraiana oraz w opisie prześladowań chrześcijan.

Poza tym bohaterowie przeżywają najdonioślejsze wydarzenia swoich czasów – pożar Rzymu w 64 roku, czy wybuch Wezuwiusza w 79 roku. Kroczą rożnymi drogami, mają odmienne poglądy. Jeden musi uciekać z Rzymu, drugi zostaje zabawką w rękach cesarzowej-Messaliny, inny kochankiem westalki, jeszcze inny zostaje zgładzony. Są oni świadkami rozkwitu architektury, literatury, muzyki. W Rzymie pojawiło się jeszcze wiele postaci, które na stałe wpisały się w historię miasta. Pojawili się i odchodzili, umierali i rodzili się nowi. Trwano przy obyczajach i zwyczajach przodków, ale też wprowadzano zmiany i reformy.

Tylko jedno tu się nie zmienia - miejsce, które wiecznie trwa. Miasto, które miało za panowania Hadriana milion mieszkańców, gdzie powstawały przepiękne świątynie, kwitło rzemiosło i literatura, rozwijał się teatr. A zaczęło się wszystko na siedmiu wzgórzach, z jedynym ołtarzem Heraklesa i z figowcem na Palatynie, w którego gałęziach baraszkowali Romulus i Remus.

Czytając ostatnie zdanie "Rzymu" poczułam lekki niedosyt, że to już koniec. Dlatego z ogromną przyjemnością sięgnęłam po kontynuację. W poprzedniej części mogliśmy śledzić perypetie tego samego rodu od czasów prehistorycznych, aż po schyłek republiki i przejęcie władzy przez Oktawiana. W owym rodzie z pokolenia na pokolenie przykazywany zostaje talizman - fascinum, który...