Istnieje mnóstwo niewyjaśnionych do dzisiaj morderstw czy też innych zbrodni. Wiele śledztw zostaje zakończonych z powodu braku dowodów lub dalszych poszlak i rzadko zdarza się, aby zagadka przestępstwa, mającej miejsce paręnaście lat temu, została rozwiązana w przyszłości. Zdarzają się jednak sprawy, które muszą poczekać sporo czasu aż w końcu odnajdzie się osoba, będąca w stanie wniknąć do przeszłości. Niekiedy dzieje się tak na wskutek pojawienia się podobnej krzywdy wyrządzonej na ludzkiej skórze, w której przestępca musi zostać schwytany przez odpowiednie służby. „Milczenie” Jana Costina Wagnera jest właśnie powieścią o dwóch zbrodniach, oddalonych od siebie o 33 lata, a tak naprawdę bliskich o parę godzin.

W 1974 roku rodzice nastoletniej Pii zgłaszają policji zaginięcie swojej córki. Funkcjonariusze robią wszystko, aby odnaleźć dziewczynę, jednak jak się okazuje – bezskutecznie. Po kilku miesiącach nurkowie wyciągają jej ciało z jeziora. Okazuje się, iż Pia została uduszona i zgwałcona. Sprawcy nie udaje się złapać, a z czasem śledztwo zostaje zaprzestane.
Autor ukazuje nam tę zbrodnię oczami przestępców, dzięki czemu widzimy, iż tylko jedna osoba zajęła się mordem nastolatki, natomiast druga pomogła jedynie ukryć ciało. Ta pierwsza przez te lata żyła normalnie, natomiast druga – założyła rodzinę, jednak odczuwała pewnego rodzaju wewnętrzny chłód.
W 2007 roku przy miejscu, w którym po raz ostatni widziano Pię, policjanci odnajdują torbę, rower i krew nieznanej osoby. Szybko okazuje się, iż te rzeczy należą do Sinikki, która zostaje uznaną za zaginioną. Śledztwem zajmuje się Paavo Sundstrom, natomiast towarzyszy mu Kimmo Joenty, detektyw, który prowadził sprawę śmierci Pii. Morderstwo powtórzone po 33 latach budzi zdziwienie i strach wśród ludności oraz policji. Również sprawcy przestępstwa, które wydarzyło się w przeszłości, są nieco bardziej zdenerwowani i zaciekawieni tym, co stało się bez ich udziału.

Jan Costin Wagner stworzył kryminał, o którym ciężko zapomnieć. Przyznam, że już dawno nie czytałam aż tak idealnie dobranych słów do lektury, w której szybka akcja i tajemnica wiodą prym. Autor posiada lekki i bardzo delikatny styl, który sprawia, że łatwo zatopić się w jego słowach, pragnąc jak najszybciej poznać rozwiązanie zagadki, ale zarazem jak najdłużej podziwiać opanowanie, istniejące w jego piórze. Każda najdrobniejsza myśl została ukazana w sposób doskonały tak, że wszystko, oprócz cichego zaginięcia Sinikki, wydaje się być jasne i czytelne. Przemyślenia bohaterów i ich tok myślenia nieraz mnie zauroczyły, powodując, że sama zaczęłam zastanawiać się nad rozwiązaniem tej sprawy, zarazem nie mając aż tyle odwagi, by spojrzeć na ostatnią stronę tej powieści. Imponuje mi fakt, iż pisarz od samego początku nie ukrywał motywów morderstwa, które wydarzyło się 33 lat temu, otwarcie ukazując, kto był winny śmierci dziewczyny. Jako czytelnicy, doskonale wiedzieliśmy, iż tamci zbrodniarze nie mają nic wspólnego ze zniknięciem Sinniki, jednak funkcjonariusze głównie kierowali się tezą, że być może spotykają się z seryjnym mordercą. Komisarze ze spokojem próbowali zrozumieć postępowanie przestępców, za razem nie mając pojęcia, jak powinni rozwiązać tą sprawę, będącą jedną wielką zagadką. Jan Costin Wagner wspaniale oddał dramatyczność decyzji śledczych, ukazując ich zaangażowanie, a zarazem roztargnienie. Występujące w tekście dialogi również należą do elementów, które nadały lekturze lepszego wyrazu. Bardzo podoba mi się to, że „Milczenie” jest utrzymane w łagodnym i cichym stylu, którego nigdzie wcześniej nie spotkałam. Dzieje się dużo, bowiem stale obserwujemy śledztwo Joenty oraz Sundstroma, wahania sprawców śmierci Pii, rozpacz rodziców obydwóch zaginionych dziewczyn, ale zarazem spokojnie brniemy przez tą książkę, która zabiera część duszy czytelnika. „Milczenie” dobrze również oddaje cały klimat tego utworu.

Kwintesencję „Milczenia” tworzy fenomenalne zakończenie, którego przyznam – nigdy bym się nie spodziewała. Tajemnicze zniknięcie Sinikki zostaje wyjaśnione, jednak w sposób zupełnie inny, całkowicie kreatywny i wyjątkowy. Po przeczytaniu ostatniego rozdziału nie mogłam wyjść z podziwu, iż sprawa mogła rozwiązać się w tak zaskakujący sposób. Jan Costin Wagner tworząc tę powieść pokazał czytelnikom kilka moralnych wartości. Takich jak chociaż, że o śmierci bliskich nigdy nie można zapomnieć, a niektóre wyrzuty sumienia pozostają aż do ostatnich dni. Bardzo żałuję jednego ze sprawców, który praktycznie przez przypadek znalazł się w centrum wydarzeń, pozwalając, by impuls zawojował jego życiem, a następnie je zniszczył. Postępowanie detektywów zasługuje na uwagę, bowiem przed nimi również otworzyły się pewnego rodzaju drzwi, wprowadzające do zupełnie innego świata.

Bardzo polecam książkę „Milczenie”, która jest kryminałem zupełnie różnym od dotychczas nam znanych. Jan Costin Wagner posiada wspaniały styl, zasługujący na szczególnie uznanie. Warto zatracić się w jego słowach i oddać się błogiemu tytułowemu milczeniu.

Istnieje mnóstwo niewyjaśnionych do dzisiaj morderstw czy też innych zbrodni. Wiele śledztw zostaje zakończonych z powodu braku dowodów lub dalszych poszlak i rzadko zdarza się, aby zagadka przestępstwa, mającej miejsce paręnaście lat temu, została rozwiązana w przyszłości. Zdarzają się jednak sprawy, które muszą poczekać sporo czasu aż w końcu odnajdzie się osoba, będąca w...