Nie była to najłatwiejsza ani najprzyjemniejsza lektura z gatunku beletrystyki podróżniczej, na co liczyłam - ale na pewno była to jedna z ciekawszych książek popularnonaukowych o Antarktydzie, jakie miałam w rękach. Oczywiście, i tu musiał się znaleźć obszerny rozdział poświęcony wyprawom badawczym i naukowym na Szósty Kontynent, ale autor przedstawia je z punktu widzenia naukowca, a nie łowcy przygód: pisze przede wszystkim o zniszczeniach, jakich dokonała ludzka aktywność w rejonach polarnych. To właśnie środowisko naturalne, a nie człowiek, jest bohaterem tej książki - od najmniejszych jednokomórkowych organizmów i drobniutkich bezkręgowców po olbrzymie walenie z ich tajemniczą mową i zwyczajami, od niezwykle odpornych, długowiecznych porostów do skamieniałości wielkich buków. Książka Campbella, jak chyba żadna inna do tej pory, ukazuje Antarktydę nie jako wyzwanie dla człowieka i miejsce, gdzie należy walczyć z siłami natury, ale jako unikatowe w dziejach Ziemi miejsce, którego od jego powstania człowiek nie zniszczył i właściwie w żaden sposób nie zmienił; jedyne miejsce, gdzie naprawdę jest zaledwie gościem, a istniejące tam życie w żaden sposób nie poddaje się śmiesznym ludzkim miarom i standardom.
Dla niedowiarków specjalistycznie podchodzących do książek przyrodniczych: rozwój porostów naprawdę może być pasjonującą historią. Wystarczy tylko mieć pióro Campbella.

Nie była to najłatwiejsza ani najprzyjemniejsza lektura z gatunku beletrystyki podróżniczej, na co liczyłam - ale na pewno była to jedna z ciekawszych książek popularnonaukowych o Antarktydzie, jakie miałam w rękach. Oczywiście, i tu musiał się znaleźć obszerny rozdział poświęcony wyprawom badawczym i naukowym na Szósty Kontynent, ale autor przedstawia je z punktu widzenia...