Trzeci tom przygód Herberta Ascha to lektura satysfakcjonująca. Na poziomie moralnym - bo zło przegrywa, a tryumfuje zdrowy rozsądek i człowieczeństwo, a także dlatego, że to po prostu dobrze napisana, wciągająca książka.

Trzeci tom przygód Herberta Ascha to lektura satysfakcjonująca. Na poziomie moralnym - bo zło przegrywa, a tryumfuje zdrowy rozsądek i człowieczeństwo, a także dlatego, że to po prostu dobrze napisana, wciągająca książka.

O klasę lepsze od "Paragrafu 22"

O klasę lepsze od "Paragrafu 22"

Nie jestem fanem książek militarnych, sięgnęłam po nią bo była w domu i tak głupio było jej nie przeczytać. Historia mnie wciągnęła. Bardzo polubiłam bombardiera Ascha, jego kolegę Kowalskiego, pułkownika Wedelmanna i generała Lusche. To żołnierze hitlerowskich Niemiec a jednak budzili żywe zainteresowanie. Autor pokazał rzeczywistość II wojny światowej z punktu widzenia zwykłego Niemca. Większość szła z prądem. Kazali to poszedł na wojnę i walczył, wyjścia nie było. Walczyli w zimnie, błocie i głodzie a potem chcieli już tylko wrócić do domu. Tutaj czekało ich największe rozczarowanie, padali ofiarą swoich własnych przełożonych którzy ratowali się ich kosztem. Nie każdy jednak miał to gdzieś. Niektórzy chcieli sprawiedliwości, chociaż na sam koniec, żeby z tej brudnej wojny wyjść chociaż z odrobiną godności. I niektórym się udało.
Dobra, antywojenna powieść, pokazująca że na wojnie wszyscy są przegrani. Nie ma narodów złych lub dobrych, to jednostki zasługują na takie rozróżnienie. Można widzieć, że źle się wokół nas dzieje ale co może zrobić jeden człowiek? Może tylko starać się zmniejszać straty.

Nie jestem fanem książek militarnych, sięgnęłam po nią bo była w domu i tak głupio było jej nie przeczytać. Historia mnie wciągnęła. Bardzo polubiłam bombardiera Ascha, jego kolegę Kowalskiego, pułkownika Wedelmanna i generała Lusche. To żołnierze hitlerowskich Niemiec a jednak budzili żywe zainteresowanie. Autor pokazał rzeczywistość II wojny światowej z punktu widzenia...

Narazie najciekawsza z tej serii, została jeszcze jedna _zobaczymy

Narazie najciekawsza z tej serii, została jeszcze jedna _zobaczymy

Monotonna, malo konkretna i bez sensu. Przyjazny styl pisarza.

Monotonna, malo konkretna i bez sensu. Przyjazny styl pisarza.

I wreszcie nastał koniec wojny dla Herberta Ascha i jego towarzyszy. Tytuł tego tomu jest adekwatny do treści - jak oni faktycznie dają z siebie wszystko i walczą do końca. Nie, nie o sprawę ani o ideę. Walczą o przyzwoitość i o człowieczeństwo, a to w ostatnich dniach wojny towary deficytowe. Bo oto wielkie, niezwyciężone Niemcy legły w ruinie, a wszyscy ci, którzy tytułowali się rasą panów, okazali się zwykłymi szujami, a z szumnych haseł uczynili zasłonę dla świństw i przekrętów. Ale nie z podporucznikiem Aschem i jego kompanami takie numery. Wcale nie trzeba czekać na Amerykanów, by właściwie osądzić wojennego zbrodniarza. Bo za pewne czyny to się kulka w łeb należy jak psu buda.

Tragikomiczny jest ten obraz przegranej. Wydaje się, że ludzie nic innego nie robią, jak tylko czekają na wejście Amerykanów, by się poddać i zacząć na gruzach budować nowe życie. Są jednak pewne jednostki, które tak wiele zyskały w czasie wojny, że teraz mają do stracenia zbyt dużo, by spokojnie czekać na aliantów. Im wyżej się było w hierarchii partyjnej, tym bardziej boli upadek. No to przytomnie trzeba zejść z pola widzenia, schować się w mysiej dziurze i udawać, że co złego, to nie my. Kanalie uciekają z tonącego okrętu aż się kurzy. Z drugiej strony, dobry pruski dryl niektórym i w obozie jenieckim pozwoli się odnaleźć.

Kirst jest mistrzem lekkiego pisania na ciężkie tematy. Jego major Hinrichsen to postać tragiczna na miarę antycznych sztuk. Żebym ja współczuła naziście?! A jednak….Miłość kapitana Wedelmanna i Magdy to trochę „Romeo i Julia” na opak – żadnych zwaśnionych rodów, bo wszyscy zginęli w wojnie i została tylko dwójka ludzi, która widziała takie rzeczy i takie rzeczy robiła, jakich żadna istota ludzka doświadczyć nie powinna. I właśnie to tak rozpaczliwie ciągnie ich ku sobie i jednocześnie odpycha. I ponad wszystko Bulwa – generał Luschke – uczciwy i honorowy do końca.

Ciekawie pokazał pisarz żołnierzy amerykańskich, którzy przybywają do Niemiec, by ścigać zbrodniarzy wojennych – nieustępliwość i bezwzględność niektórych oficerów jest porażająca, choć przecież słuszność jest po ich stronie.

No i baby, ach te baby – nie wiadomo, który pierwiastek w nich przeważa: świętej męczennicy czy boskiej dziwki. Ale czy to istotne, gdy w tym całym szaleństwie wojennej zawieruchy człowiekowi chce się do człowieka?

Kirst przefiltrował swoje wojenne doświadczenia przez specyficzny sposób postrzegania świata – daje czytelnikom świadectwo, w którym elementy tragikomiczne pozwalają unieść ciężar rzeczy niewybaczalnych. Polecam.

I wreszcie nastał koniec wojny dla Herberta Ascha i jego towarzyszy. Tytuł tego tomu jest adekwatny do treści - jak oni faktycznie dają z siebie wszystko i walczą do końca. Nie, nie o sprawę ani o ideę. Walczą o przyzwoitość i o człowieczeństwo, a to w ostatnich dniach wojny towary deficytowe. Bo oto wielkie, niezwyciężone Niemcy legły w ruinie, a wszyscy ci, którzy...

Nadal świetnie, aczkolwiek mam wrażenie, że trochę bardziej sztucznie i schematycznie niż w poprzednich tomach - sprawiała wrażenie pisanej według planu, do którego sposób myślenia i wybory bohaterów muszą być odrobinę naginane.

Nadal świetnie, aczkolwiek mam wrażenie, że trochę bardziej sztucznie i schematycznie niż w poprzednich tomach - sprawiała wrażenie pisanej według planu, do którego sposób myślenia i wybory bohaterów muszą być odrobinę naginane.

Przedwojenne koszary nie są już wojskowym sanatorium a obozem jeńców niemieckich. Punkt wyjścia staje się ostatecznym punktem widzenia z dwóch perspektyw. Nie wszyscy zostają rozliczeni według swoich zasług i win, wojna pozostawia po sobie ponury krajobraz, na tle którego jeszcze tlą się ciągle oddane Wielkiej Rzeczy jednostki. Na nic więc zdaje się ostrzeżenie Kirsta - nigdy więcej. Lekki, ironiczny język Kirsta niejako łagodzi przerażający obraz dziejów. Tłumaczy on też zwięźle DLACZEGO - dlaczego Niemcy pozwoliły się ponieść szaleństwu. O takiej historii nie uczą w szkole, a szkoda.

Przedwojenne koszary nie są już wojskowym sanatorium a obozem jeńców niemieckich. Punkt wyjścia staje się ostatecznym punktem widzenia z dwóch perspektyw. Nie wszyscy zostają rozliczeni według swoich zasług i win, wojna pozostawia po sobie ponury krajobraz, na tle którego jeszcze tlą się ciągle oddane Wielkiej Rzeczy jednostki. Na nic więc zdaje się ostrzeżenie Kirsta -...