Fabryka oficerów

Moja ulubiona książka póki co. Niekonwencjonalna, z taką "szorstką" narracją, dramatyczna aż do bólu, a jednak pełna humoru (dziękuję, kapitanie Feders!). W dwóch niezbyt grubych tomach Kirst zmieścił wątek uczuciowy, kryminalny, perypetie młodych podchorążych i parę innych smaczków. Bez pustosłowia, każda scena w tej książce jest ważna. Czytałam kilka razy i jeszcze nie raz to zrobię, bo warto. Uważam że każdy powinien się zastanowić nad przekazem tej powieści. Nie chodzi mi tylko o "nie wprowadzajcie narodowego socjalizmu", ale przede wszystkim o to, byśmy myśleli, byli wierni sobie i nie szli owczym pędem za obowiązującą ideologią.
Poruczniku Krafft, kapitanie Feders - jeszcze raz dziękuję i szacunek dla Panów.

Moja ulubiona książka póki co. Niekonwencjonalna, z taką "szorstką" narracją, dramatyczna aż do bólu, a jednak pełna humoru (dziękuję, kapitanie Feders!). W dwóch niezbyt grubych tomach Kirst zmieścił wątek uczuciowy, kryminalny, perypetie młodych podchorążych i parę innych smaczków. Bez pustosłowia, każda scena w tej książce jest ważna. Czytałam kilka razy i jeszcze nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Momentami opisy autora mające tworzyć portret postaci wydają się przydługie i niepotrzebnie hiperboliczne, jednak biorąc pod uwagę całość - dzieło zasługuje na wysoką ocenę, a co za tym idzie - warto sięgnąć po ten tytuł. Opisywane przez autora treści, zachowania i postawy mimo upływającego czasu, wydają się nie tracić na aktualności. W większości przypadków - niestety.

Momentami opisy autora mające tworzyć portret postaci wydają się przydługie i niepotrzebnie hiperboliczne, jednak biorąc pod uwagę całość - dzieło zasługuje na wysoką ocenę, a co za tym idzie - warto sięgnąć po ten tytuł. Opisywane przez autora treści, zachowania i postawy mimo upływającego czasu, wydają się nie tracić na aktualności. W większości przypadków - niestety.

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa i szybko przeczytana.

Bardzo ciekawa i szybko przeczytana.

Pokaż mimo to

Książka o złamanych ludziach. Złamanych przez wojnę, narodowy socjalizm, przez historię, przez innych ludzi. Ciekawie przedstawione losy wszystkich głównych bohaterów tej powieści. Krótkie retrospekcje nadają im głębi. Przez to źli stają się mniej źli a dobrzy jeszcze lepsi. Polecam.

Książka o złamanych ludziach. Złamanych przez wojnę, narodowy socjalizm, przez historię, przez innych ludzi. Ciekawie przedstawione losy wszystkich głównych bohaterów tej powieści. Krótkie retrospekcje nadają im głębi. Przez to źli stają się mniej źli a dobrzy jeszcze lepsi. Polecam.

Pokaż mimo to

Mój ulubiony autor.

Mój ulubiony autor.

Pokaż mimo to

Dobrze się czytało. W sumie istaniała doza niepewności podczas czytania, jak to się wszystko zakończy, co jest in plus. Bohaterowie fajnie nakreśleni, choć trochę jednoznaczni. No i jednak z polskiego punktu widzenia trochę drażni ten obraz "sprawiedliwego" żołnierza Wehrmachtu. Ogólnie takie OK+

Dobrze się czytało. W sumie istaniała doza niepewności podczas czytania, jak to się wszystko zakończy, co jest in plus. Bohaterowie fajnie nakreśleni, choć trochę jednoznaczni. No i jednak z polskiego punktu widzenia trochę drażni ten obraz "sprawiedliwego" żołnierza Wehrmachtu. Ogólnie takie OK+

Pokaż mimo to

Porucznik Krafft miał na sumieniu dwa grzechy ciężkie, dwa niewybaczalne przewinienia: po pierwsze czuł i myślał, po drugie usiłował tą przypadłością zarażać młode umysły szkolących się oficerów III Rzeszy. Tego nie dało się puścić płazem w żadnym wypadku, nie podczas wojny, nie pod rządami nazistów. Oto pierwsze przykazanie żołnierza: nie wolno myśleć...! Żołnierz jest od tego, by wykonywać rozkazy, które idą od góry, od wyższego rangą porucznika, majora, generała, aż do naczelnego wodza, führera, nieomylnego niczym papież. Nie wolno myśleć...!

Fabryka oficerów opisuje tytułową fabrykę, bo inaczej tego się nie da nazwać: w skróconym kursie bierze się garść narybku, wtłacza na siłę ideologie, frazesy i trochę faktycznej wojskowej teorii, po czym odsyła kolejną partią na front. Normy trzeba spełniać, walka wre, wojnie potrzeba mięsa. Toteż produkuje się w przyśpieszeniu produkt tandetny, niskiej jakości, przymykając oczy na normy, byleby numery w raportach się zgadzały, a potem jazda na front...! Ale tego diagnozować nie wolno, analiza jest zabroniona. Jeden kapitan Feders, stary cynik, pozwala sobie na złośliwe uwagi, które puszcza się mimo uszu jako złośliwe żarty, bo jest jednak dobrym fachowcem. Nie wolno myśleć...!

I nawet nie trzeba wprost w okopie siedzieć i biec naprzeciw salwom karabinów by z całą ponurą realnością odkryć całkowity bezsens tej wojny, tragizm młodych ludzi rzucanych na śmierć, rany po kulach i rozgniatanie pod gąsienicami czołgów, w czasie gdy ich nauczyciele po pracowicie spędzonym dniu zapijają się w kasynie. Już sama szkoła, już samo przygotowanie aż nadto niszczy mit szlachetnego bohaterskiego żołnierza, walki o ojczyznę i słuszność sprawy. Ale to niebezpiecznie się w to zagłębiać: gdy zacznie się pytać o sens i logikę od razu dostrzec można, że jej nie ma, brakuje, a idąc tak po bezsensie rozkazów i rozporządzeń wzdłuż łańcucha dowódców w górę systemu dochodzimy w końcu do naczelnego wodza i zmuszeni jesteśmy stwierdzić, że papież nazizmu się jednak myli... stop! Dla wątpiących tylko sąd wojenny! Śmierć tym, którzy śmią podawać w wątpliwość zalecenia generałów i władzy. A zatem jedyna rada, jedno remedium. Nie wolno myśleć...!

Słyszeliśmy wszyscy o tym, że armia ceni organizację, logistykę, a w czasach wojny dobrzy fachowcy są na wagę złota? Niestety, jest jak wszędzie. Są jednostki, które starają się faktycznie coś niecoś przekazać wychowawcom i wyrabiać swoje normy, jednak burdel jest jak wszędzie, a czas wojny to wymarzona wprost okazja dla wszelakich kanalii, kombinatorów i cwaniaków. Kapitan Kater korzysta z kwatermistrzowskiego stanowiska by sobie na boku załatwiać alkohol i wchodzić w komitywę z okolicznymi mieszkańcami, major Frey siedzi pod pantoflem żony arystokratki, która urządza wykwintne bale i dba o maniery gdy jednocześnie na froncie szeregowcy giną pod ogniem, kapitan Ratshelm to zaślepiony ideolog, któremu się zdaje, że faktycznie podopieczni go darzą uwielbieniem za jego entuzjastyczne wywody. W tym świecie liczy się oportunizm, korzystanie z okazji i brak skrupułów, moralność to puste słowo w czasie wojny. Również i narybek nie lepszy: jest miejsce zarówno dla ideologa-prymusa Hochbauer, jak i grupki leserów, którzy z właściwym sobie wdziękiem starają się przede wszystkim minimalizować obowiązki i zabawiać się z kobietami, gdy nikt nie patrzy. Którzy przewrotnie rychło okazują się daleko lepszymi ludźmi. Ale tego też lepiej z bliska analizować, gdy na papierze wszystko wygląda dobrze, nie wolno przede wszystkim myśleć!

Niestety, nie wszystko wygląda dobrze na papierze, bo jeden z instruktorów ginie, a generał Modersohn chce odpowiedzi na pytania kto i dlaczego. I na swoje nieszczęście na taką scenę wchodzi Krafft, ze swoją zbrodnią, ze swoim myśleniem; człowiek, który jakimś cudem jeszcze zachował w tym całym szaleństwie jakieś zasady. Przysporzy mu to rzecz jasna rzesze wrogów wśród ludzi, którym wygodnie na ich stołkach, którzy nie zadają pytań i zawsze podążają łatwiejszą drogą, wśród tych służbistów żyjących pod rozkazami i cwaniaków robiących machinacje pod biurkiem. Napotka też nielicznych sojuszników, część ludzi okaże się również innymi, niż się to na początku zdawało... jednak machina wojennej biurokracji nie zna litości dla trybików, którzy nie chcą się grzecznie kręcić tam, gdzie je wstawiono i zaczynają się ruszać. Zaczynają myśleć.

Jest to książka dedykowana młodzieży dzisiejszej - ku przestrodze. I faktycznie duszne i ciężkie jest to wspomnienie tych strasznych czasów. Książka odziera wojnę ze szlachetności aż do żywego mięsa, frapuje i trzyma w napięciu, do tego stopnia, że aż niechętnie witałem rozdzielające akcje raz jakiś czas retrospekcje poszczególnych członków tego dramatu, ich skrócone losy i główne wspomnienia - bo choć z jednej strony pogłębiają one mocno i tak już mistrzowsko odmalowaną psychologię bohaterów i pokazuje skąd ich całe przekonania i charakter się wzięły, w jakim ogniu zostały wykute - to jednak człowiek chce przeć naprzód, dowiedzieć się co dalej, jak się skończy to całe pchanie paluchów między koła maszyny, choć trudno mieć wątpliwości, że by zachować człowieczeństwo człowiek skazuje się sam na zagładę. A po skończeniu całości człowiek chodzi kilka dni jak otruty i może mieć tylko nadzieje, że owo ostrzeżenie nie poszło na marne.

Porucznik Krafft miał na sumieniu dwa grzechy ciężkie, dwa niewybaczalne przewinienia: po pierwsze czuł i myślał, po drugie usiłował tą przypadłością zarażać młode umysły szkolących się oficerów III Rzeszy. Tego nie dało się puścić płazem w żadnym wypadku, nie podczas wojny, nie pod rządami nazistów. Oto pierwsze przykazanie żołnierza: nie wolno myśleć...! Żołnierz jest od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom 'Fabryki oficerów' autorstwa Kirsta dokończony. Czas na podsumowania.
Powieść opowiada o tytułowej 'fabryce', bo takim przykrym przydomkiem nazwać można szkołę wojskową pod Wildlingen nad Menem. Trwa Druga Wojna Światowa, produkcja potrzebnych na gwałt oficerów jest prowadzona w najlepsze, do czasu, aż podczas ćwiczeń ginie podporucznik Barkow. Śmierć żołnierza, a także kontakty łączące go z generałem są dość niejasne, porucznikowi Krafftowi, głównemu bohaterowi książki zlecone zostaje przez generała wyjaśnienie okoliczności tejże śmierci. Krnąbrny i myślący po swojemu Krafft podczas poszukiwań potencjalnego mordercy pakuje się w poważne kłopoty.
Kirst nie jest dobrym pisarzem, brak mu własnego stylu. Inspiracja Remarquem (o której, wg Wikipedii, mówił nawet sam Kirst) jest aż nadto widoczna. Akcja bywa niespójna i nielogiczna. Bohaterowie są jacyś niewyraźni, ich seksualizacja przesadna, flashbacki do przeszłości poszczególnych z nich dosyć nudne (i właściwie bardzo, ale to bardzo do siebie podobne).
Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze 'ludzie-piłki'. Kto to w ogóle wymyślił? Mam nadzieję, że w oryginale, po niemiecku nie brzmi to aż tak tragicznie.
Tyle z narzekania. 'Fabrykę oficerów' czyta się poza tym wszystkim lekko i przyjemnie, wątek sensacyjno-kryminalny jest fajnie rozegrany. Książka potrafi chwilami utrzymać w napięciu, czasami rozbawić. To nie jest zła powieść, po prostu nie pokryła się z moimi oczekiwaniami. Tytuł bowiem wyhaczyłem z jakiejś listy traktującej o dziełach, najlepszych książkach XX wieku, a z pewnością nie powinna się tam znaleźć. Po przeczytaniu Remarque'a czy Moczarskiego, którzy piszą o wojnie i wojennych Niemczech w podobnych barwach co Kirst 'Fabryka oficerów' nie robi wielkiego wrażenia. Ot, luźna, nie przesadnie ambitna twórczość.

Drugi tom 'Fabryki oficerów' autorstwa Kirsta dokończony. Czas na podsumowania.
Powieść opowiada o tytułowej 'fabryce', bo takim przykrym przydomkiem nazwać można szkołę wojskową pod Wildlingen nad Menem. Trwa Druga Wojna Światowa, produkcja potrzebnych na gwałt oficerów jest prowadzona w najlepsze, do czasu, aż podczas ćwiczeń ginie podporucznik Barkow. Śmierć żołnierza,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom znanej powieści Kirsta. Opowieść o ośrodku szkoleniowym dla przyszłych oficerów w Wildlingen nad Menem. Opowieść o życiu w czasie wojny, ale bez wojny. W tle tajemnica związana z przestępstwem. Lekka proza, czyta się przyjemnie ale daleko temu do dzieła wybitnego. Trochę taki słabszy Remmarque.

Pierwszy tom znanej powieści Kirsta. Opowieść o ośrodku szkoleniowym dla przyszłych oficerów w Wildlingen nad Menem. Opowieść o życiu w czasie wojny, ale bez wojny. W tle tajemnica związana z przestępstwem. Lekka proza, czyta się przyjemnie ale daleko temu do dzieła wybitnego. Trochę taki słabszy Remmarque.

Pokaż mimo to

Świetna książka. Książka o wojnie bez wojny. Książka mimo już swoich lat jest cały czas aktualna. Wystarczy zmienić nazwiska i kraj akcji, w to miejsce dać dowolne inne dane i voila! No i bohaterowie. Może trochę szablonowi mógłby ktoś powiedzieć, ale szczerze zżyłem się z nimi. Z jedynymi się za przyjaźniłem, innych szczerze nie znosiłem. Nie chcę tutaj opisywać fabuły bo to nie o to chodzi. Po prostu trzeba przeczytać. Ponad 900 stron może trochę przerazić, ale czyta się bardzo szybko i jak ma się możliwość 2 dni wystarczą.

Świetna książka. Książka o wojnie bez wojny. Książka mimo już swoich lat jest cały czas aktualna. Wystarczy zmienić nazwiska i kraj akcji, w to miejsce dać dowolne inne dane i voila! No i bohaterowie. Może trochę szablonowi mógłby ktoś powiedzieć, ale szczerze zżyłem się z nimi. Z jedynymi się za przyjaźniłem, innych szczerze nie znosiłem. Nie chcę tutaj opisywać fabuły bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to