"Uczeń Diabła" Kennetha B. Andersena przedstawia przypadek młodego Filipa Engela, który przedterminowo i niejako przez pomyłkę trafia do Piekła. Tam ma zostać następcą czarnego pana. Lecz sprawy się komplikują, gdy okazuje się, że, zamiast diabłem wcielonym, chłopak jest obrazem wszelkich możliwych cnót. „Kostka Śmierci” jest drugą częścią cyklu „Wielka wojna diabłów” i kontynuuje otwarte wątki fabuły wokół postaci głównego bohatera. Dzięki temu możemy liczyć na kolejne przygody młodego Engela i lekturę w podobnym co część pierwsza tonie.

Filip powraca do swojego dawnego życia. Jednak nie jest szczęśliwy do końca, gdyż tęskni za Satiną. Ta czasem go odwiedza, aby pomóc w robieniu małych psikusów, lecz ostatnio prawie wcale. Dziwnym trafem chłopakowi nadzwyczaj często przytrafiają się małe wypadki, które, za sprawą niezwykłych okoliczności, nie kończą się śmiercią. Nie jest to winą największego szkolnego łobuza ani na pewno Satiny. Okazuje się, że jego śmierci chce Mortimer, czyli sama Śmierć! Ale jak to zwykle bywa z tym jegomościem, ma on poważniejsze plany niż tylko capnięcie duszy głównego bohatera. Filip jest potrzebny w zaświatach, aby odnaleźć stuścienną kostkę służącą do odmierzania długości życia każdego człowieka. Kostkę ktoś ukradł, a tymczasem na Ziemi rodzą się nieśmiertelne dzieci. Kto lub co, i dlaczego, przywłaszczył sobie artefakt? Filip ma do wykonania niełatwe zadanie.

Technicznie książka prezentuje podobny poziom do „Ucznia diabła”. Tym razem, zamiast na samym Filipie, autor koncentruje się na charakterystyce postaci Mortimera, przy okazji ukazując śmierć jako „zjawisko” nie tak straszne. Względem pierwszego tomu niektóre epizody są bardziej ponure, jakby sama Śmierć oddziaływała na treść. Dochodzą także bardziej rozbudowane i bliższe relacje Filipa z Satiną. Ogólnie jest ciekawiej, ale i poważniej – taki „next level” fabuły. Autor zdaje się brać pod uwagę, że jego odbiorca dorasta, dlatego Andersen zabiera się za trudniejsze tematy. Jednak nie ma się czego bać, cykl nadal nie schodzi na drogę siłowego prostowania systemu moralnego czytelników. Można cieszyć się lekturą bez obaw o akapity jawnie krzyczące, że kłamstwo albo psikusy są złe.

Nie wiem do końca jak mam tę pozycję ocenić. Książka mi się po prostu podoba. Nie, żeby były jakieś „ochy” i „achy” nad rozbudowaną i zaskakującą fabułą - to raczej nie ten typ i nie ta grupa docelowa. Jest to taki Harry Potter z trzeciej części, bez Harry'ego Pottera. Świetna zabawa z czytania do poduchy i minimum poważnych dywagacji moralno-egzystencjalnych. Książka powinna spodobać się nie tylko młodzieży, do której jest adresowana, ale również starszym odbiorcom, chcącym po dniu pracy odprężyć się przy lekkim czytadle.

Robert Fryga