... I NIE OPUSZCZĘ WAS AŻ DO ŚMIERCI
W psychologii znane jest zjawisko opisane jako syndrom pustego gniazda, związane z opuszczeniem przez odchowane dzieci rodzinnego domu. U rodziców w tym czasie może pojawić się duży stres związany z tym odejściem, odczuwają oni pustkę, zagubienie i utratę sensu swojego życia.
Co jednak dzieje w rodzinie gdy pociecha, w odpowiednim czasie, nie wyfrunie z domu i przejmie kontrolę nad gniazdem rodziców, o tym właśnie jest książka Kosztolanyiego, w której tytułowa Ptaszyna, z uwagi na swą brzydotę, nie ma szansy na zamążpójście i stworzenie własnej rodziny.
Pieszczotliwie nazywana przez otoczenie Ptaszyna, to 35-letnia kobieta rozpaczliwie szukającą akceptacji otoczenia, jej silna potrzeba miłości i instynkt macierzyński, realizują się wobec rodziców, których postrzega jako potrzebujących opieki staruszków. Ptaszyna narzuca otoczeniu porządek dnia, sposób żywienia, wybór rozrywek i towarzystwa, a rodzice, z miłości do córki, akceptują te swoiste zasady życia zakonnego.
Sytuacja zmienia się gdy Ptaszyna wyjeżdża na tygodniowe wakacje, zostawiając rodzicom tzw. „wolną chatę”. Para powraca do lat swej szczęśliwej aktywności i jak narkoman na głodzie rzuca się w wir małomiasteczkowego życia towarzyskiego, korzystając z niezdrowych restauracyjnych posiłków, robiąc luksusowe zakupy, odwiedzając operę, oddając się hazardowi i pijaństwu. Przeżycia tego „tygodnia rozpusty” uświadamiają im smutek monotonnej egzystencji i skalę wyrzeczeń w imię dobra latorośli. Córka jest jak huba na drzewie, grzyb, który z jednej strony niszczy wizerunek całej rodziny, a z drugiej podobno posiada właściwości przeciwnowotworowe i przeciwzapalne co chroni rodzinę przed degradacją, ponadto jako pasożyt nie jest w stanie przeżyć poza organizmem żywiciela.
Życie Ptaszyny to ciąg upokorzeń i powolnej rezygnacji, jej samotność i rozpacz jest uzasadniona i nieodwracalna, z czego bohaterka zdaje sobie sprawę i tylko ze względu na rodziców nie załamuje się i prowadzi grę pozorów. Egzystuje w społeczeństwie, które potrafi wybaczyć wiele: pijaństwo, łajdactwo, niewierność, przemoc domową, ale nie akceptuje kobiety brzydkiej i jednocześnie moralnej.
W powieści ukazana jest jeszcze jedna zbiorowa ofiara jaką jest małomiasteczkowa społeczność, wiodąca żywot wesoły i hulaszczy, ale ostatecznie zupełnie płaski i pozbawiony sensu.
„Ptaszynę” można odczytywać na wielu płaszczyznach, w tym jako obraz narodu, dla mnie jest to przede wszystkim dramat rodziny i samotność jednostki w świecie postrzegającym człowieka przez pryzmat wyglądu. O tym, że powieść nadal jest aktualna świadczą statystyki, prawie połowa polskich dwudziestolatków mieszka nadal z rodzicami i nie zamierza się usamodzielnić. W świecie zachodniej cywilizacji rośnie nowe plemię bezrobotnych singli, żyjących na rachunek rodziców.

... I NIE OPUSZCZĘ WAS AŻ DO ŚMIERCI
W psychologii znane jest zjawisko opisane jako syndrom pustego gniazda, związane z opuszczeniem przez odchowane dzieci rodzinnego domu. U rodziców w tym czasie może pojawić się duży stres związany z tym odejściem, odczuwają oni pustkę, zagubienie i utratę sensu swojego życia.
Co jednak dzieje w rodzinie gdy pociecha, w odpowiednim...