Jeśli dobrze pamiętam, to ta właśnie publikacja rozpoczęła mój wieloletni romans z twórczością Joanny Chmielewskiej. Książkę dostałam od taty, który czytywał utwory tej autorki – zarówno przeznaczone dla dorosłych, jak i te dla dzieci. Mimo że nie znałam dwóch poprzednich części, w ogóle mi to nie przeszkadzało – i to jest też wielka zaleta cyklu o Janeczce i Pawełku, nie trzeba czytać po kolei, aby się dobrze bawić.

Główni bohaterowie to Janeczka i Pawełek Chabrowiczowie oraz ich wspaniały pies Chaber. Gromadząc makulaturę, natrafiają na list, który ich intryguje. Wynika z niego, że gdzieś znajdują się wielkie skarby i można je odnaleźć. Dzieci orientują się, że chodzi o jakieś miejsce w Algierii, i postanawiają za wszelką cenę się tam dostać. W tym celu wysyłają dokumenty ojca do odpowiedniej placówki, aby dostał pracę w tym egzotycznym kraju. Wszystko idzie po ich myśli i na wakacje jadą do Afryki z nadzieją na odnalezienie wielkiego skarbu.

Powieść jest wspaniała – opisy przyrody czy miast nie są za długie, nie nudzą, dialogi są dowcipne, akcja toczy się wartko i cały czas ciekawi czytelnika, co będzie dalej. Wracam do tej książki już jako dorosła osoba.

Jedynym poważnym mankamentem książki – ale to nie dotyczy autorki ani treści utworu – są koszmarne ilustracje. Mam nadzieję, że w nowszych wydaniach są już jakieś normalne. „Dzieło” Ryszarda Kryski to po prostu ohydztwo, które nie powinno się znaleźć w książce dla dzieci ani w ogóle nigdzie indziej. Dzieci wyglądają na tych obrazkach jak jakieś upośledzone małpiszony. Gdy czytałam tę książkę w dzieciństwie, usiłowałam nie patrzeć na ilustracje…

Jeśli dobrze pamiętam, to ta właśnie publikacja rozpoczęła mój wieloletni romans z twórczością Joanny Chmielewskiej. Książkę dostałam od taty, który czytywał utwory tej autorki – zarówno przeznaczone dla dorosłych, jak i te dla dzieci. Mimo że nie znałam dwóch poprzednich części, w ogóle mi to nie przeszkadzało – i to jest też wielka zaleta cyklu o Janeczce i Pawełku, nie...