Przeczytane bardzo dawno temu: byłem wtedy na I lub II roku studiów i już wiele o Parnickim
słyszałem i czytałem; był to wówczas dla mnie powieściopisarz spowity nimbem nęcącej tajemnicy, który zarówno pociągał zawikłaniem swej twórczości jak i odstraszał stawianymi czytelnikowi wymaganiami. Jednakże ta powieść, pierwsza, debiutancka, napisana przez młodego, bo dwudziestoparoletniego autora jest jeszcze przykładem klasycznego powieściopisarstwa historycznego, choć zdumiewająco dojrzałego. Bogata i obfitująca w znakomicie ujęte detale wizja ostatnich dziesięcioleci Imperium rzymskiego robi niezatarte wrażenie po dziś dzień. Już tutaj pojawia się rozwinięty później motyw wielokulturowego i etnicznego mieszańca jako głównego bohatera. A piękno języka i kompozycji, zaangażowanie, jakie wyzwala u czytelnika lektura tej powieści, barwne, nietuzinkowe obrazy późnej starożytności sprawiają, że czyta się to znakomicie.

Wracam do tej książki, dlatego, że w ostatnich dniach wziąłem się za czytanie Tylko Beatrycze – powieści późniejszej i zupełnie różnej od tego co autor uczynił w swym debiucie . I być może wreszcie będę w stanie podjąć wyzwanie, jakim od lat jest dla mnie twórczość Parnickiego.
Na razie daję „tylko” 8 gwiazdek, gdyż więcej nie przystoi w obliczu wspaniałości dzieła, które swe monumentalne przestrzenie dopiero może przede mną rozpostrzeć.

Przeczytane bardzo dawno temu: byłem wtedy na I lub II roku studiów i już wiele o Parnickim
słyszałem i czytałem; był to wówczas dla mnie powieściopisarz spowity nimbem nęcącej tajemnicy, który zarówno pociągał zawikłaniem swej twórczości jak i odstraszał stawianymi czytelnikowi wymaganiami. Jednakże ta powieść, pierwsza, debiutancka, napisana przez młodego, bo...