Sześć, bo więcej dać się nie da. Sympatyczna opowieść, utrzymana w "Pano Samochodzikowym" stylu, więc pewne kanony zostały utrzymane. Jednych razi, inni przyjmują to z dobrodziejstwem inwentarza (ja jestem gdzieś pośrodku). Jest kolejny (dwu)głos w temacie przekopu Mierzei Wiślanej.

Ale... Ta seria ma m.in. edukować (lub popularyzować historię),a z tym czasami jest lekko na bakier. Nie są to jakieś kosmiczne babole, ale w tego typu narracji po prostu rażą. Na miłość boską "w Helu" ale "na Półwyspie". Nie ma "na Helu" :) - i nie, pan Niemirski nie użył tego zwrotu ("w Helu") w znaczeniu "na Półwyspie" - sprawdziłem :) Nie ma też Hel Muzeum Rybactwa, a i droga z Juraty do Helu nie ma książkowych 12 kilometrów. Detale, owszem, ale drażnią. Niemniej, tę dwuksiążkową podserię warto zaliczyć.

Sześć, bo więcej dać się nie da. Sympatyczna opowieść, utrzymana w "Pano Samochodzikowym" stylu, więc pewne kanony zostały utrzymane. Jednych razi, inni przyjmują to z dobrodziejstwem inwentarza (ja jestem gdzieś pośrodku). Jest kolejny (dwu)głos w temacie przekopu Mierzei Wiślanej.

Ale... Ta seria ma m.in. edukować (lub popularyzować historię),a z tym czasami jest lekko...

No Panie Niemirski, muszę przyznać, że przyłożył się Pan do drugiego tomu przygód, który wypadł dużo lepiej niż tom pierwszy.
Akcja książki trzyma w napięciu. Załoga poszukująca wraku łodzi wikingów w zastanawiający sposób wie dużo więcej niż przypadkowym zlalazcom skarbow mogłoby się wydawać. Czy aby na pewno są tym za których się podają? Magister Rzepka również zachowuje się ekstremalnie podejrzanie. Po zdemaskowaniu Elizy w poprzednim tomie, uwaga skupie się również na Annie i Monice. Podejrzenie pada ogólnie na wszystkich znajdujących się na łodziach.
Brawurowa akcja, napady, pościgi, porwania, tajemnica, sekrety a w tle ogromny skarb i szczątki świętego Brunona.
Przygoda świetnie napisana, na wysokim poziomie i godna polecenia dla fanów przygód Tomasza, Pawła i całej reszty

No Panie Niemirski, muszę przyznać, że przyłożył się Pan do drugiego tomu przygód, który wypadł dużo lepiej niż tom pierwszy.
Akcja książki trzyma w napięciu. Załoga poszukująca wraku łodzi wikingów w zastanawiający sposób wie dużo więcej niż przypadkowym zlalazcom skarbow mogłoby się wydawać. Czy aby na pewno są tym za których się podają? Magister Rzepka również...

„Skarby Wikingów” wyróżniają się pozytywnie na tle innych kontynuacji serii Pan Samochodzik, które przeczytałem ale podczas lektury miałem ochotę zachowywać się jak nauczyciel sprawdzający wypracowania uczniów tzn. powykreślać niektóre wątki i absurdalne sytuacje. Jestem pewien, że z korzyścią dla odbioru całości. Jeden przykład.

Autorzy kontynuacji zupełnie nie uszanowali postaci Batury po mistrzowsku stworzonej przez Nienackiego. Zamiast godnego przeciwnika obdarzonego nieprzeciętną inteligencją, sympatycznego mimo wszystko konkurenta, mamy tutaj jego syna zwykłego bandziora. Szkoda tej postaci. W dodatku w „Skarbach Wikingów” zupełnie nie było pomysłu na rolę dla niego.

Śmieszy mnie toporne wprowadzanie walorów edukacyjnych w powieści. To przezabawne jak Tomasz z Dańcem sprawdzają w samochodowym komputerze najbardziej banalne informacje na temat Bałtyku czy Zalewu Wiślanego. Rozumiem, że autorowi chodziło o przekazanie tej wiedzy czytelnikom ale można było to zrobić w bardziej inteligentny sposób.

Razi też irracjonalne zachowania bohaterów, tak jak chociażby braku reakcji na notoryczne agresywne i groźne zachowania członków załogi Havamala.

Podsumowując uważam, że pomysły są tylko brakuje ich dopracowania. Nienacki tworzył swoją serię przez wiele lat, pieścił w kolejnych wydaniach i powstała perełka. Tutaj to masowy produkt z puszki, niechlujny, pisany pod presją czasu. Ciekawe, którą z kolei kontynuację napisze generator treści AI?

znienacka.com.pl

„Skarby Wikingów” wyróżniają się pozytywnie na tle innych kontynuacji serii Pan Samochodzik, które przeczytałem ale podczas lektury miałem ochotę zachowywać się jak nauczyciel sprawdzający wypracowania uczniów tzn. powykreślać niektóre wątki i absurdalne sytuacje. Jestem pewien, że z korzyścią dla odbioru całości. Jeden przykład.

Autorzy kontynuacji zupełnie nie uszanowali...

Na początku podkreślę, że jest to wspólna ocena dla tomu 25.1 i 25.2. Trzeba je traktować jako całość, co nie jest oczywiste w tym cyklu. Część 1 jest nieco gorsza.

Niemirski jest moim ulubionym autorem kontynuacji, ale tutaj mamy dopiero początek jego samochodzikowej kariery, co chwilami widać. Mamy trochę nieścisłości, naciągnięć, czy dziwnych postaw, założeń. Mimo mankamentów przygoda jest ciekawa, intryga zawiła, a mnogość wątków duża. Obok Tomasza i Pawła, mamy starych znajomych. Największym zaskoczeniem jest Karen (fajnie poznać jej losy),obok niej dyrektor Marczak i całkowicie zbędna Zosia. Mamy syna Batury, oraz kilka innych mniej lub bardziej udanych postaci. Kilka naprawdę fajnych i klimatycznych scen przywodzi na myśl Nienackiego, ale to tylko momenty.

Ta opowieści ma bardzo dobre sceny i konteksty, ma chwilę nudne i nieudane, to taka zapowiedź, że Niemirski będzie świetny, ale potrzebuje nieco szlifu i doświadczenia.

Na początku podkreślę, że jest to wspólna ocena dla tomu 25.1 i 25.2. Trzeba je traktować jako całość, co nie jest oczywiste w tym cyklu. Część 1 jest nieco gorsza.

Niemirski jest moim ulubionym autorem kontynuacji, ale tutaj mamy dopiero początek jego samochodzikowej kariery, co chwilami widać. Mamy trochę nieścisłości, naciągnięć, czy dziwnych postaw, założeń. Mimo...

Druga część o wiele ciekawsza. Intensywniejsza akcja , kilka wątków, w akcję zaangażowano więcej uczestników co dało o wiele większe zaciekawienie. Więcej informacji jak przeczytasz sam. Polecam .

Druga część o wiele ciekawsza. Intensywniejsza akcja , kilka wątków, w akcję zaangażowano więcej uczestników co dało o wiele większe zaciekawienie. Więcej informacji jak przeczytasz sam. Polecam .

Bardzo solidny tom, nie ma się do czego przyczepić, intryga porprowadzona zgrabnie, odpowiednio wyjaśniona, z nutką zaskoczenia.

Bardzo solidny tom, nie ma się do czego przyczepić, intryga porprowadzona zgrabnie, odpowiednio wyjaśniona, z nutką zaskoczenia.