'To długa historia. W skrócie bóg. I będzie miał pewnie ze sobą parę demonów, nie licząc wiedźm. Opowiem wam więcej po drodze. Ogólnie rzecz mówiąc czeka nas bójka z istotami z piekła rodem'.

W sumie mógłbym na tym cytacie zakończyć recenzję. Jedni zmarszczą brwi na wieść o takim miksie, drudzy z miejsca się podjarają. Kto lubi szalone, nieskrępowane mieszanki urban fantasy, ten znajdzie u Hearne'a coś dla siebie.

Moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. Moje pierwsze skojarzenie: Neil Gaiman jak nic! Skojarzenie nie opuszczało mnie przez całą książkę. Istny spinoff 'Amerykańskich bogów', tylko bohater inny, weselszy niż Cień. 3/4 postaci z 'Na psa urok' spokojnie by się mogły w słynnym dziele Gaimana pojawić. Może poza tym, że Hearne woli psy :)

Siodhachan O Suileabhain ma dziś na imię Atticus O'Sullivan. Ma lat 2100, myśli, że ma 2100, wygląda na 21, a zachowuje się jakby miał koło 40- tki, że tak strawestuje Sapkowskiego :) Jest druidem, ale nie takim jak Panoramix. Bardziej takim, jak ten z gry 'Diablo 2'. Mega ciekawy pomysł z postacią! Wreszcie coś nowego w fantastyce. Motywy z ziołami, a zwłaszcza te z mocami ziemi genialne. Charakter też świetny. Stoicyzm, chłód, luz, pozytywne emocje, sympatia, przyjemność, styl... Wszystko super i wszystko dobrze wyważone. Może Atticus jest aż za bardzo cool, ale w końcu mówimy o bohaterze lekkiej fantastyki, a nie o przysłowiowym Dostojewskim. Innych typów szukajmy w innych stylach.

Atticus ma problem, bo jeden wkurzony celtycki bóg chcę go wygonić z domu, a przy okazji zabić. Akcent na słowo celtycki. Pomysł na celtycką mitologię to kolejna wielka zaleta książki. Tak słabo ją opisano. Wszyscy znamy Thora, Zeusa albo Shivę. A kto kojarzy Morrigan i innych Tuatha de Danaan? Istna skarbnica wiedzy, która jest tak mało znana, że nawet polska wikipedia nie wystarcza. Ależ by oni pasowali do 'Amerykańskich bogów'.

Żarcik: a o czym ma pisać ktoś, kto ma staroangielskiego boga w nazwisku? :) Pamiętacie jelenia Herna z serialu 'Robin Hood'? Aż sprawdziłem, czy to przypadkiem nie pseudonim, ale nie.

Tak więc mamy Atticusa i celtyckie bóstwa. Atticus spotyka celtyckie bóstwo, gada z nim, poznaje nowe informacje, gada z kolejnym, poznaje nowe informacje... Tak, jest w tej książce pewien schemat, który może drażnić. Fabuła często wydaje się pretekstem do kolejnych spotkań, takie fantaściarskie 'the best off'. A na celtyckiej mitologii- jak wspomniałem na początku- Hearne nie poprzestaje. Są demony, wiedźmy, wilkołaki, wampir... Czym chata bogata. Wampir i wilkołak są prawnikami w działającej na dwie zmiany kancelarii. Chyba nie muszę dodawać, który pracuję tylko na nocki :) No i jest jeszcze wątek z barmanką. Spojlerów nie będzie. Mnie to rozłożyło na łopatki.

No i jest Oberon. Wilczarz irlandzki, przyjaciel Atticusa, z którym ten- jak na druida przystało- dużo rozmawia. Cudny bohater, cudna relacja. Buddy movie... Sorry, buddy book na maksa! Przesympatyczne i przeurocze. Teksty Oberona to jedne z najfajniejszych fragmentów całej książki.

Są też wiedźmy. Z Polski. Tu uwaga. Ktoś się czepiał w komentarzach o niepolskie tłumaczenie imion i nazwisk. Po pierwsze wiedźmy mieszkając w Stanach i wyrabiając tam papiery mogły, jak wielu imigrantów, uprościć pisownie swoich nazwisk na użytek nowego świata. Po drugie Atticus, który jest narratorem książki może nie znać polskich znaków fonetycznych. Więc to czepianie się o kreskę na literze L jest IMO bez sensu.

Przesympatyczne i przebogate fantasy. Z fabułą trochę słabiej, ale może w kolejnych częściach będzie lepiej. Ależ byłby z tego świetny film! Bohater, akcja, efekty... Wszystkie składniki na gotowy scenariusz. 8/10, choć myślałem i o 9- tce.

Wersję audio czyta Marcin Popczyński. Z początku obawiałem się, czy się sprawdzi w tak lekkim repertuarze, ale niesłusznie. Rewelacyjnie 'steruje' głosem Atticusa w zależności od emocji. Świetna robota.

'To długa historia. W skrócie bóg. I będzie miał pewnie ze sobą parę demonów, nie licząc wiedźm. Opowiem wam więcej po drodze. Ogólnie rzecz mówiąc czeka nas bójka z istotami z piekła rodem'.

W sumie mógłbym na tym cytacie zakończyć recenzję. Jedni zmarszczą brwi na wieść o takim miksie, drudzy z miejsca się podjarają. Kto lubi szalone, nieskrępowane mieszanki urban...