„Ognisty Krzyż” to powieść rzeka. Tak jak ona długa i końca nie widać.. oraz tak jak i rzeka – ma zmienne natężenie nurtu (wydarzeń ). Akcja po raz kolejny skupia się na życiu osadniczym i rodzinnym, w dopiero co zasiedlonej Ameryce. Fabuła przez większość czasu płynie leniwie, spokojnie, wręcz usypiająco, tylko chwilami nieco przyspiesza, wybudzając czytelnika z błogostanu graniczącego z letargiem, a momentów które naprawę potrafią przyspieszyć tętno, oraz trącić nasze emocjonalne struny, jest dosłownie tylko parę.
Mimo, iż widać olbrzymi nakład pracy autorki, ten tom niestety nie porywa. Pani Diana bowiem, drobiazgowość opisów doprowadziła tu prawie do absurdu. Przez to opowieść sprawia wrażenie statycznej i nie potrafi treścią prawdziwie zainteresować i wchłonąć czytającego. Czyta się ją płynnie, ale ciężko utrzymać skupienie na treści. Rozpraszało mnie i odrywało od czytania dosłownie byle co.
Nie można jednak powiedzieć, że książka jest słaba. Bo nie jest. Zwłaszcza jak się na nią popatrzy przez pryzmat całej reszty naszych lektur, które za takowe uznaliśmy. Tyle tylko, że np. poznawanie przez kilkaset stron wydarzeń jednego dnia , a potem grzebanie się w pieluszkach, karmieniach piersią, wyrzynających się ząbkach i tego typu „rewelacjach” jakoś niespecjalnie mnie ekscytuje. Poczułam, się .. może nie zmęczona, lecz przytłoczona. Muszę zrobić moment przerwy.
Tak naprawdę- książce należy się nie więcej jak 5 gwiazdek za treść, ale dodam jeszcze jedną, ze względu na styl pani Gabaldon, który tak bardzo trafia w moje gusta, że nawet najnudniejsze treści czytałam bez wielkiego bólu, oraz ze względu na tę tytaniczną pracę właśnie, którą musiała wykonać, aby powstało takie dzieło.
P.s.
Od początku cyklu nurtuje mnie jedno pytanie.
Czy taka miłość, jak ta między Jamiem a Claire, ma faktycznie możliwość zaistnieć? Ja jej nie spotkałam... ani nawet nie słyszałam, żeby ktoś inny spotkał... Miłość prawdziwą, dojrzałą, głęboką, zahartowaną w ogniu wszelkich przeciwności.
Stałą, niezmienną i trwającą całe życie, z niezmienną intensywnością uczuć, które po latach, są tak samo silne, jak na początku. Ehhh.....

„Ognisty Krzyż” to powieść rzeka. Tak jak ona długa i końca nie widać.. oraz tak jak i rzeka – ma zmienne natężenie nurtu (wydarzeń ). Akcja po raz kolejny skupia się na życiu osadniczym i rodzinnym, w dopiero co zasiedlonej Ameryce. Fabuła przez większość czasu płynie leniwie, spokojnie, wręcz usypiająco, tylko chwilami nieco przyspiesza, wybudzając czytelnika z...