Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozumiem, dlaczego diamenty jako takie nie robią na kimś wrażenia. Ale ich kulturowej otoczce z władcami, klątwami, nieprzyzwoicie drogimi sukniami, krwawymi zamachami i starymi kryminałami o złodziejach drogich kamieni to chyba trudno się oprzeć. Może Koh-i-noor nie imponuje wyglądem czy wielkością, ale na pewno nadrabia dobrym PRem. Lubię, gdy autorzy książek historycznych chwytają się prowadzącego w nietypowe miejsca wątku niż gdy wyznaczają sobie sztywne, ogólne ramy. I tym sposobem opowieść o diamencie staje się pretekstem do podróży po wiekach i krajach, opisów makabrycznych konfliktów, prezentowania władców wyrywających sobie kolejne bogactwa, wspominków o obyczajach, dziełach sztuki i lokalnej polityce. Bywa, że Dalrymple z Anand porzucają Koh-i-Noor na wiele stron, bo wątek poboczny będący zaledwie epizodem w długiej egzystencji diamentu jest wyjątkowo ciekawy. Książka składa się z dwóch części: "Klejnot w tronie" (historia Koh-i-noora badającego łupem tego czy innego władcy) i "Klejnot w koronie" (gdy ostatecznie położyła na nim łapy Wielka Brytania). Autorzy mają imponującą wiedzę i zręcznie selekcjonują materiał, nie pozwalając sobie na zbytnie oddalenie się od głównego tematu, dzięki czemu książka sprawia wrażenie przemyślanej całości, a nie zbioru niepowiązanych ciekawostek. A przecież różnorodność jest spora: są i hinduskie poematy, i mechaniczny tygrys, i oszałamiający pawi tron, i stary wiarus u holenderskiego jubilera, i brutalna walka o pendżabski tron, i katalog kolorów rubinów, i opis sejfu na wystawie światowej, i smutna historia wykorzenionego maharadży... No i o tym właśnie mówię: książka historyczna z konkretną narracją, ciekawym pomysłem, co trzyma się faktów, ale pamięta, że historia to przede wszystkim opowieść o ludziach, a nie zbiór suchych statystyk. Może takie książki nie są wieczne jak diamenty, ale mają na pewno dużą szansę na dobre zestarzenie się.