Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Renaty Kim jest zbiorem wielu historii opowiedzianych przez ofiary przemocy emocjonalnej. Ten rodzaj przemocy bardzo ciężko jest udowodnić, siniaki widać od razu, a urazu w psychice nie. Każda z tych osób przeżyła swoje indywidualne piekło na ziemi, inne, a zarazem tak podobne do kolejnej opowiadającej. Zmienia się scenografia, jednak oprawca wydaje się taki sam. Autorka przeprowadza rozmowy z ofiarami i specjalistami, nie znajdziecie tu relacji sprawców. Oni mają siebie za tych dobrych, bo przecież krzywda emocjonalna i manipulacja nie są niczym złym w jego mniemaniu. Taki człowiek uważa, że to nie on, a jego ofiara ma ze sobą problem. To dość kontrowersyjna pozycja, ponieważ w naszym społeczeństwie wciąż, tego typu sprawy zamiata się pod dywan. Osobom, na których stosowana jest przemoc psychiczna ciężko o tym mówić, ciężko przyznać się przed światem. A jeszcze ciężej powiedzieć głośno "TAK, JESTEM/BYŁAM OFIARĄ PRZEMOCY". Często, oprócz obawy, odczuwają one również wstyd. Toksyczne relacje niszczą bardzo powoli, systematycznie zwiększając swoją siłę. Ten problem w większości przypadków dotyczy kobiet, jednak nie oznacza to, że mężczyźni nie padają ofiarami. Kobiety też potrafią być złe, toksyczne i bezwzględne. Schemat prawie zawsze wygląda tak samo, sprawca na początku znajomości nie wykazuje skłonności do przemocy. Jest taki "𝑑𝑜 𝑟𝑎𝑛𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑦ł𝑜́𝑧̇" i wręcz "𝑏𝑜𝑚𝑏𝑎𝑟𝑑𝑢𝑗𝑒" ofiarę "𝑚𝑖ł𝑜𝑠𝑐𝑖ą", w ten sposób zdobywa jej zaufanie i wkrada się do życia. Tak to wygląda na 𝑝𝑜𝑐𝑧ą𝑡𝑘𝑢, słowo klucz, potem zaczyna podnosić głos. Karać emocjonalnie ofiarę, na przykład odcinając się od niej na kilka dni. Następnie przeprasza i obiecuje poprawę, po to aby zacieśnić więzy wokół niej. Uzależnia od siebie drugą osobę i zaczyna wykluczać ją z życia społecznego, ofiara dostaje ultimatum. Albo się podporządkuje, albo zostanie sama lub co gorsza, narazi się na jego gniew. Olśnienie i myśl "𝙼𝚄𝚂𝚉𝚎̨ 𝚄𝙲𝙸𝙴𝙺𝙰𝚌́!", często pojawia się w umyśle ofiary zbyt późno, w ostatniej chwili, zanim całkowicie stałaby się marionetką w jego rękach. Ciężko jest to sobie uświadomić, bo przecież ON nie zawsze jest takim potworem, nie zawsze jest zły. Potrafi kupić kwiaty, przepraszać, płakać i błagać żeby go nie zostawiała. A potem często wmawia drugiej osobie, że to wszystko jest jej winą. ON jest zły, ale to dlatego, że ona tak na niego działa. Na przykład w chwili gdy próbuje stawiać pewne granice, które on w oka mgnieniu burzy. Świetna książka opisująca od sfery emocjonalnej realia życia w toksycznej relacji. Moim skromnym zdaniem, każdy powinien po nią sięgnąć. Chociażby profilaktycznie, lub po to by zyskać siłę do walki o samego siebie. Słuchałam z przyjemnością i przejęciem.