Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urodzony ok. 3 roku n.e. zmarł w 65 r. n.e. Gdy został podejrzany o udział w spisku Pizona, podciął sobie żyły. Widział wiele przewrotów, zabicie Messaliny żony Klaudiusza, przez którą został zesłany na Korsykę, zabicie Klaudiusza przez jego druga żonę Agrypinę, która następnie została zabita przez Nerona swojego syna.

Dziesięć traktatów moralnych S. (w 12 księgach, nam w rękopisie Ambrozjańskim) nosi tytuł: Dialogi. Do zbioru tego wchodzą trzy z: Ad Marciam, Ad Polybium i Ad Helviam Filozofia występuje w tych utworach w roli potieszycielki, która może ukoić rozpacz człowieka po stracie kogoś bliskiego. Obok tych pism pocieszających znalazły się w zbiorze dialogów pisma: De providentia (O opatrzności),De constantia sapientis (Ostalości mędrca),De ira (O gniewie, w 3 ks.),De vita beata (O życiu szczęśliwym),De otio (O bezczynności),De tranquittitate animi (O spokoju ducha) i De brevitate vitae (O krótkości życia). Główne dzieło filozoficzne S., Listy moralne do Lucyliusza (Epistolae morales ad Lucillium),jest zbiorem 124 listów ujętych w 20 ksiąg (zbiór ten był pierwotnie obszerniejszy, skoro A. Gel-lius, XII 2, 3, wspomina o ks. 22, z której nie pozostał żaden ślad). Również Lucyliuszowi dedykował S. swe dzieło przyrodnicze pt.: Naturalium ąuaestionum libri VII. Z pism filozoficznych S. zachowały się poza tym Traktat o łagodności (De clementia libri II) i O dobroczynności (De beneficiis libri VII). W młodości pisał S. rozprawy etnograficzne, geograficzne i przyrodnicze (De situ Indiae, De situ et sacris Aegyptio-rum, De motu terrarum, De lapidum natura i De piscium natura). Rozprawy te pochłonął czas, tak jak wiele dzieł etycznych, wśród których było sporo interesujących pozycji (np. Moralis philosophiae libri, De officiis, De immatura morte, De superstitione, De matrimonio, Quomodo amicitia continenda sit). Zaginęły również mowy S., a z jego utworów poetyckich zachowała się tylko pewna ilość epigramów oraz dziewięć tragedyj: Hercules (Furens),Troades,Phoenissae, Medea,Phaedra, Oedipus, Agamemnon, Thyestes i Hercules (Oetaeus). S. uprawiał działalność moralizatorską, ale nie na wzór cynicki, tzn. nie przez bezpośrednie oddziaływanie na masy ludzi. Nie chcąc się zbliżać do tłumu, wolał objąć kierownictwo duchowe nad gronem dobranych uczniów, chociaż zdawał sobie sprawę, iż jest to droga trudniejsza.
Metoda, którą się posługiwał, wymagała giętkości i wielu akomodacji. Głosił za Cyceronem, że prawda nie jest jedna, że należy ją ukazywać z różnych stron; dzięki temu spotęguje się jej atrakcyjność i wzmocni jej siłę przekonującą. S. był stoikiem i roztrząsał zagadnienia stoickie; jednakże sposób ich wykładu był jego własny.
(Słownik Filozofó t. 1, Warszawa 1966, s. 423, artykuł Kazimierza Leśniaka)