Paweł Dunin-Wąsowicz – warszawiak, dziennikarz, publicysta, krytyk literacki, varsavianista, redaktor naczelny miesięcznika „Lampa”, założyciel wydawnictwa Lampa i Iskra Boża, autor kilkunastu książek. Pasjonat tworzący wysokiej jakości dzieła literackie czy artystyczne (śpiewa i gra na gitarze w zespole Meble). Twórczo łączy odwołania do kanonu literatury z odniesieniami do książek niszowych, pisarzy zapomnianych lub współczesnych o jeszcze niewyrobionej marce. W 2017 r. ukazało się I i II wydanie Żoliborskiego przewodnika literackiego Pawła Dunin-Wąsowicza – na łamach którego autor wskazał ok. 300 źródeł literackich odwołujących się do rozlicznych miejsc na Żoliborzu.
Spodziewałem się czegoś innego... Jakiejś analizy tego, co wyrzucamy, jak wyrzucamy, czy robimy to mądrze, czy głupio, co można poprawić w zakresie działania gospodarstwa domowego, a co w skali kraju. W każdym razie jakiejś konkretnej wiedzy opakowanej w piękne słówka. A dostałem - nomen omen - piękne słówka. Eseje i felietony, które łączy temat śmieci, bardzo szeroko interpretowany. Bezpośrednio po lekturze miałem całkiem niezłe wrażenia, ale miesiąc po przeczytaniu książki trudno mi nawet przywołać wszystkie jej elementy, za kilkoma wyjątkami. Po prostu treść wypadła mi z głowy, co się mi rzadko zdarza. Typowy problem książek średnich, za dobrych, aby wypominać ich wady, ale też nie na tyle wybitnych, aby zapadały w pamięci. Czyżby do przeczytania i zapomnienia?
Z wielkim bólem serca wystawiam tak niską ocenę, ale nie mogę inaczej.
Spodziewałam się czegoś bardziej konkretnego, a nie "poezji". Najbardziej podobał mi się esej nr. 1 (który już i tak wcześniej czytałam). Poza tym zainteresował mnie ten o Nepalu i Pani która sama "budowała" (esej przedostatni). Reszta to jak dla mnie Pitu Pitu na zamówienie, bez polotu. :( Smutno.