Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wstępie zaznaczę, że czytanie dwóch poprzednich książek kanadyjskiej pisarki nie jest obowiązkowe, by docenić jej najnowsze dzieło. Wprawdzie odniesień jest sporo, ale nie stanowią one ważnej części opowieści. To moje pierwsze spotkanie z Emily St. John Mandel (widziałem tylko serial Stacja jedenasta) i prawdopodobnie nie ostatnie. Bardzo spodobał mi się jej sposób opowiadania: lekki, prosty i zwięzły. Nie miałem ani przez chwilę wrażenia, że coś jest niejasne lub niedostatecznie wyeksponowane. Sama historia jest ciekawa, nawet jeśli w kontekście jej innych dzieł i ogólnego sci-fi mało oryginalna. Na szczeście zakończenie potrafi zaskoczyć. Czasami sposób przedstawienia historii może być większym atutem niż sama historia.

Na wstępie zaznaczę, że czytanie dwóch poprzednich książek kanadyjskiej pisarki nie jest obowiązkowe, by docenić jej najnowsze dzieło. Wprawdzie odniesień jest sporo, ale nie stanowią one ważnej części opowieści. To moje pierwsze spotkanie z Emily St. John Mandel (widziałem tylko serial Stacja jedenasta) i prawdopodobnie nie ostatnie. Bardzo spodobał mi się jej sposób...

Oryginalne podejście do tematu i sporo ciekawych pomysłów. Niestety książka jest napisana w sposób pozbawiony emocji. Postacie są mało ciekawe i powracamy do nich zbyt rzadko, by nawiązać jakąkolwiek więź, więc ostatecznie pozostają tylko imionami. Sama zagadka „kryminalna” też nie wciąga.

Oryginalne podejście do tematu i sporo ciekawych pomysłów. Niestety książka jest napisana w sposób pozbawiony emocji. Postacie są mało ciekawe i powracamy do nich zbyt rzadko, by nawiązać jakąkolwiek więź, więc ostatecznie pozostają tylko imionami. Sama zagadka „kryminalna” też nie wciąga.

Można by zarzucić autorce, że lubi szokować i obrzydzać, ale czy aby taka wizja przyszłości jest tylko i wyłącznie próbą wyrobienia sobie imienia skandalicznymi pomysłem? Najbardziej bolesne w trakcie czytania tej książki jest uświadomienie sobie jak bardzo to wszystko prawdopodobne. Wyjściowy pomysł jest znakomity w swojej prostocie, bardzo dokładne opisy, emocjonalnie zahaczające o instrucje obsługi, i stworzenie postaci z krwi i kości (heh) windują tę książkę na pozycję jednej z moich ulubionych ostatnich lat. Zadziwia mnie, że tak krótka książka potrafi tyle w sobie zawrzec. Uczucia niedostatku brak.

Można by zarzucić autorce, że lubi szokować i obrzydzać, ale czy aby taka wizja przyszłości jest tylko i wyłącznie próbą wyrobienia sobie imienia skandalicznymi pomysłem? Najbardziej bolesne w trakcie czytania tej książki jest uświadomienie sobie jak bardzo to wszystko prawdopodobne. Wyjściowy pomysł jest znakomity w swojej prostocie, bardzo dokładne opisy, emocjonalnie...

Z 12 opowiadań szczerze podobały mi się 3. Autorka krąży głównie wokół tych samych tematów przewodnich, więc po wybraniu faworytów niewiele już ciekawi. Same pomysły są intrygujące, ale albo rozwijają się w nieciekawy sposób, albo przedstawione są jako ledwie rozpoczęta historia.

Z 12 opowiadań szczerze podobały mi się 3. Autorka krąży głównie wokół tych samych tematów przewodnich, więc po wybraniu faworytów niewiele już ciekawi. Same pomysły są intrygujące, ale albo rozwijają się w nieciekawy sposób, albo przedstawione są jako ledwie rozpoczęta historia.

Alejandro Zambra dziarsko wkracza na listę moich ulubionych autorów, a jego „Chilijski poeta” do grona ulubionych książek. Warto zaznaczyć, że dzieło przeczytałem w języku angielskim, bo Megan McDowell poczyniła świetne tłumaczenie. Jej styl jest błyskotliwy i charyzmatyczny. Jestem skłonny uwierzyć, że jest tak też w oryginale.

Ta książka mogła łatwo wpaść w sidła nudnej laurki dla poezji, ale Zambra ma o wiele więcej do powiedzenia na temat Chile i ludzi w ogóle. Postacie są bardzo ludzkie, często popełniają błędy, nie zgadzamy się z nimi, jesteśmy nimi zawiedzeni, a jednak im kibicujemy.

Rzadko mam tak, że wręcz pożeram całe strony wzrokiem, ale niektóre fragmenty są tak rewelacyjnie napisane, że aż przyspieszało mi bicie serca. Pojawia się też odrobinę burzenia czwartej ściany, ale pojawia się to tak rzadko i sprawnie, że zamiast irytować, wywołuje uśmiech.

Rewelacyjna książka.

Alejandro Zambra dziarsko wkracza na listę moich ulubionych autorów, a jego „Chilijski poeta” do grona ulubionych książek. Warto zaznaczyć, że dzieło przeczytałem w języku angielskim, bo Megan McDowell poczyniła świetne tłumaczenie. Jej styl jest błyskotliwy i charyzmatyczny. Jestem skłonny uwierzyć, że jest tak też w oryginale.

Ta książka mogła łatwo wpaść w sidła nudnej...

Świetnie napisana książka opowiadająca niezwykle pasjonującą, a zarazem bardzo ludzką historię dwójki zupełnie różnych od siebie ludzi wysłanych na absurdalną misję zdobycia tuzina jajek w opanowanej wojną Rosji. Jak większość znakomitych historii jest ona oparta na faktach, a mianowicie opowieściach dziadka autora. Postacie wręcz emanują autentyczną osobowością i po jakimś czasie czujemy się jakbyśmy byli w towarzystwie swoich własnych kompanów z krwi i kości, a nie postaci nakreślonych na stronicach książki.

Świetnie napisana książka opowiadająca niezwykle pasjonującą, a zarazem bardzo ludzką historię dwójki zupełnie różnych od siebie ludzi wysłanych na absurdalną misję zdobycia tuzina jajek w opanowanej wojną Rosji. Jak większość znakomitych historii jest ona oparta na faktach, a mianowicie opowieściach dziadka autora. Postacie wręcz emanują autentyczną osobowością i po...

Niezwykle rzetelna i dokładna opowieść o tym jak powstawał jeden z najstraszliwszych reżimów 20. wieku. Sposób narracji oparty w lwiej części na dziennikach i korespondencjach brzmi niesamowicie realistycznie i personalnie. Dla miłośników historii pozycja obowiązkowa.

Niezwykle rzetelna i dokładna opowieść o tym jak powstawał jeden z najstraszliwszych reżimów 20. wieku. Sposób narracji oparty w lwiej części na dziennikach i korespondencjach brzmi niesamowicie realistycznie i personalnie. Dla miłośników historii pozycja obowiązkowa.