Werther Dell'Edera

W małym miasteczku giną dzieciaki: część jest masakrowana, część z nich znika bez śladu (też pewnie ostatecznie). Na miejscu pojawia się łowczyni potworów - Erica Slaughter (tak!, tak się nazywa) i próbuje rozwikłać sprawę w jedyny znany sobie sposób: zabić bestię. I jest tą bohaterką na miarę El (Jedenastki) ze “Stranger Things” - równie zajebista! Młody czytelnik z pewnością ma się w niej z kim identyfikować. A i stare konie nieźle się będą bawić. Świetny scenariusz, świetne rysunki i kadry, a układ, gdzie czasem historia zamyka się w obrębie strony, a czasem dzieje się jednocześnie na obu wymusza ciągłą czujność czytelnika. Ależ to dobrze narysowane, ależ mroczne (nawet gdy czytanie w świetle czerwcowego dnia i z lampką białego wina w dłoni)! I jeszcze do tego wszystkiego słucham niezłego rocka i jazzu z winyli (niedzielna psychodela!). Szczególnie lubię te kadry, na których Erica ma widoczne jedynie jedno oko żółtawej tęczówce, drugie zaś przesłonięte blond grzywką w ubarwieniu melona matisse… Od razu ma się ochotę zaczynać kolejny tom (mam na półce w sumie cztery),ale spokojnie: przeczytam i co? A tak rozkładam sobie lekturę na kolejne weekendy w oczekiwaniu końca czerwca, kiedy to ma premierę tom piąty (już zresztą zamówiony)...