Opowieści o pilocie Pirxie

Młody Kadet Prix nie odparcie kojarzył mi się z Dobrym Wojakiem Szwejkiem.

Młody Kadet Prix nie odparcie kojarzył mi się z Dobrym Wojakiem Szwejkiem.

Pirx wiecznie żywy. Nawet gdy zginał, to być może dalej żyje i próbuje nawiązać kontakt z innym kosmicznym bytem. (Fiasko)

Pirx wiecznie żywy. Nawet gdy zginał, to być może dalej żyje i próbuje nawiązać kontakt z innym kosmicznym bytem. (Fiasko)

"Dobre książki są zawsze prawdziwe, nawet gdyby opisywały rzeczy, które nigdy się nie wydarzyły i nie wydarzą. Są prawdziwe w innym sensie - jeśli mówią, powiedzmy, o kosmonautyce, to tak, że poznaje się coś z tej ciszy, która jest zupełnie inna od ziemskiej, z tego spokoju, tak doskonale nieruchomego..." Ta książka jest dobra? To za mało powiedziane. Bardzo dobra? To zbyt niska ocena. Ta książka jest rewelacyjna i z przyjemnością niezwykłą przeczytałem ją już drugi raz w moim życiu.
Człowieczeństwo. To temat przewodni odpowiadań, wokół tegoż zagadnienia wszystko tu się kręci. Ecce homo - Pirx. Główny bohater, otoczony maszynami, techniką, sztuczną inteligencją musi sobie radzić w nieludzkim wszechświecie w przeróżnych sytuacjach. Jego ludzkie odruchy, czyny, myśli, decyzje w zestawieniu ze światem techniki czytelnik może obserwować i je analizować. Człowieczeństwo wygrywa tu i tryumfuje. Oto interesujący fragment z opowiadania "Rozprawa", który o tym mówi: "Skoro maszyny cyfrowe nie są ani zacne, ani nielogiczne... Więc w takim rozumieniu człowieczeństwo jest to suma naszych defektów, mankamentów, naszej niedoskonałości, jest tym, czym chcemy być, a nie potrafimy, nie możemy, nie umiemy, to jest po prostu dziura między ideałami a realizacją - czy nie tak? A zatem należy iść we współzawodnictwie na słabość?! To znaczy: znaleźć sytuację w której słabość i ułomność człowieka są lepsze od siły i doskonałości -nieludzkiej..." Właśnie to Lem tu przekazuje. Ten niedoskonały, pełny wad i słabości człowiek wychodzi z trudnych sytuacji obronną ręką i zespół ludzkich cech jest najczęściej jego najmocniejszą i najwspanialszą stroną.
Książka zawiera następujące opowiadania: "Test", "Patrol", "Albatros", "Terminus", "Odruch warunkowy", "Polowanie", "Wypadek", "Opowiadanie Pirxa" (z tego opowiadania pochodzi pierwsze zdanie niniejszej opinii), "Rozprawa"' "Ananke". Każde warte uwagi. Polecam wydanie z roku 2008 (Agora) z dwóch dodatkowych względów. Po pierwsze znakomity tekst Jerzego Jarzębskiego pt. "Pirx i sekrety człowieczeństwa". Po drugie ciekawa rozmowa Anny Żebrowskiej z Siergiejem Łukjanienko pt. "Dlaczego Lem zdjął różowe okulary?'.

"Dobre książki są zawsze prawdziwe, nawet gdyby opisywały rzeczy, które nigdy się nie wydarzyły i nie wydarzą. Są prawdziwe w innym sensie - jeśli mówią, powiedzmy, o kosmonautyce, to tak, że poznaje się coś z tej ciszy, która jest zupełnie inna od ziemskiej, z tego spokoju, tak doskonale nieruchomego..." Ta książka jest dobra? To za mało powiedziane. Bardzo dobra? To zbyt...

Zbiór opowiadań dobry. Zgoła odmienny od "Bajek robotów" czy "Dzienników gwiazdowych". Tutaj autor postawił większy nacisk na realność i wiarygodność zarówno fabuły, jak i głównego bohatera. Tym opowieściom jest znacznie bliżej do naszych czasów, więc i odbiór powinien być łatwiejszy.

Opowiadania nierówne. Kilka z nich należałoby na pewno wyróżnić ("Test", "Albatros", "Rozprawa" czy "Ananke"), ale możemy trafić również na kilka, które pomimo, że traktują o czymś interesującym, momentami mogą zanudzić na śmierć ("Patrol", "Wypadek", "Polowanie").

Zbiór opowiadań dobry. Zgoła odmienny od "Bajek robotów" czy "Dzienników gwiazdowych". Tutaj autor postawił większy nacisk na realność i wiarygodność zarówno fabuły, jak i głównego bohatera. Tym opowieściom jest znacznie bliżej do naszych czasów, więc i odbiór powinien być łatwiejszy.

Opowiadania nierówne. Kilka z nich należałoby na pewno wyróżnić ("Test", "Albatros",...

"Opowieści o pilocie Pirxie" znajdują się wśród moich ulubionych dzieł ojca polskiej fantastyki naukowej - Stanisława Lema. Myślą przewodnią, elementem wspólnym każdej z historii jest styk na granicy człowiek-maszyna, człowiek-kosmos. Czym jest człowieczeństwo? Czy sztuczny człowiek ze sztuczną inteligencją, świadomy swego istnienia jest już człowiekiem? Co nas odróżnia od maszyn? I wreszcie - jak mikroskopijni i delikatni jesteśmy w obliczu zimnego, pustego kosmosu? Rzeczywistość Pirxa to czasy, w których zachwyt nad nieznanym ustąpił miejsca rutynie, a kosmos spowszedniał, stając się kolejnym polem eksploatacji i wpływów wielkich korporacji przemysłowych i wojska. Wysłużone statki, wielkie i ciężkie, niczym morskie karawele, mogą opowiedzieć niejedną historię. Ich nawigatorzy - stare wilki morskie to ludzie doświadczeni, rozumiejący się bez słów, tworzący nieformalną brać i znający realia i bezwzględność kosmosu. Stoją oni niejako na straży tego jedynego, kruchego, najcenniejszego skarbu w całym wszechświecie - życia i niejedno już przeżyli i widzieli. "Opowieści o pilocie Pirxie" stawiają na realizm - nie ma tu efektów w stylu "Gwiezdnych Wojen" czy "Star Treka". Loty kosmiczne, pokonywanie tej przerażająco pustej przestrzeni to czysta matematyka - przy błędnych pomiarach - umrzesz. Moimi ulubionymi opowiadaniami są odpowiednio: "Albatros", "Terminus" i "Test" - reszta jest również dobra, ale te uważam za wyjątkowe. Klimat książki przywodzi na myśl zimnowojenne zmagania Stanów Zjednoczonych i Rosji i tego jakby wyglądał świat przy nieustannym rozwoju projektów kosmicznych lat 70-80-tych XX wieku. Czy byłby lepszy czy gorszy? Czy nasze marzenia o podboju kosmosu nie zatarłaby trudna rzeczywistość i monotonia? Czy w kosmosie i na obcych planetach znaleźlibyśmy to czego pragnęliśmy i o czym marzyliśmy? Wśród tych wszystkich zmian z pewnością jedno pozostałoby niezmienne - człowiek.

"Opowieści o pilocie Pirxie" znajdują się wśród moich ulubionych dzieł ojca polskiej fantastyki naukowej - Stanisława Lema. Myślą przewodnią, elementem wspólnym każdej z historii jest styk na granicy człowiek-maszyna, człowiek-kosmos. Czym jest człowieczeństwo? Czy sztuczny człowiek ze sztuczną inteligencją, świadomy swego istnienia jest już człowiekiem? Co nas odróżnia od...

Jedna z tych książek do których wracałem, wracam i wracał będę.
W zestawie "na bezludną wyspę" pozycja obowiązkowa :)
Pirx - z pozoru jeden z nas, z wadami i zaletami "jak każdy". Ale jednocześnie jest to Człowiek przez naprawdę wielkie C.

Jedna z tych książek do których wracałem, wracam i wracał będę.
W zestawie "na bezludną wyspę" pozycja obowiązkowa :)
Pirx - z pozoru jeden z nas, z wadami i zaletami "jak każdy". Ale jednocześnie jest to Człowiek przez naprawdę wielkie C.

"Test" i "Terminus" rewelacyjnie ale pozostałe nudnawe.

"Test" i "Terminus" rewelacyjnie ale pozostałe nudnawe.

Najlepsze dla mnie opowiadania to "Test" (jako jedyne czytane w podstawówce), "Terminus", "Polowanie", "Rozprawa".

Najlepsze dla mnie opowiadania to "Test" (jako jedyne czytane w podstawówce), "Terminus", "Polowanie", "Rozprawa".

Najbardziej przystępne, najbardziej "młodzieżowe" pozycje Mistrza. Czyta się z nostalgią i ogromną przyjemnością.

Najbardziej przystępne, najbardziej "młodzieżowe" pozycje Mistrza. Czyta się z nostalgią i ogromną przyjemnością.

Mogę do tego wracać i wracać

Mogę do tego wracać i wracać